| |
Op onze veertiende wandeling bereiken we Maastricht!
We parkeren de auto een stuk voor het centrum; ook in het Parijs van Nederland heeft de gemeente
voor het hele centrum parkeertarieven ingevoerd.
We fietsen naar Geulle, parkeren onze rijwielen aldaar voor de kerk en vangen aan met wandelen.
We passeren kateel Geulle, met een indrukwekkende toegang, en volgen het Julianakanaal.
Om vervolgens om de Beatrixhaven te lopen, via de Willem Alexanderweg. Waar blijven Amalia en Wilhelmina, vragen we ons af!
Limburg laat zich vandaag in ieder geval van zijn Oranje kant zien.
Wanneer we de Beatrixhaven zijn gepasseerd mondt het Julianakanaal uit in de Maas en vervolgen we de wandeling
door het Griendpark naar de eerste brug over de Maas en de toegang tot het centrum van Maastricht.
De rare verhoging in het grootste gedeelte van het park en het feit dat het park bijna helemaal boomloos is
duiden op de grote parkeergarage die onder het park is aangelegd.
Langs de zoom van het park, aan een brede wandelboulevard, stroomt de Maas. Aan de overkant van
de rivier staan oude verwaarloosde fabrieksgebouwen. Enkel de ervoor geparkeerde auto's doen vermoeden dat ze ook nog in gebruik zijn.
Aan de kant van het park staat met grote regelmaat bankjes opgesteld om de vermoeide voeten van de passanten
te ontlasten. In een poging om de geplaatste infrastructuur kleurrijk aan te kleden is in vroeger
jaren de schilderkunst van de plaatselijke basisschool op de banken losgelaten. Begrijp me niet
verkeerd, ik bewonder en waardeer deze prille artistieke uitingen zeer. Het lijkt alleen alsof
de banken er inmiddels al 25 jaar staan; het is vaak nog net mogelijk om het oorspronkelijke ontwerp te herleiden,
maar de verkleurde, afbladderende verf en de missende planken in de banken frustreren het WOW-gevoel
aanmerkelijk - blijkbaar ligt het initiatief reeds lang begraven in een roemrijk, creatief en visionair verleden.
We steken de Wilhelminabrug over (o, toch nog!), wandelen naar het Vrijthof, het hart van Mestreech, en bewonderen onderweg
de aangebrachte kerstversieringen. Dat is natuurlijk een van de weinige nadelen van de rand van Nederland - veel grote
steden kom je zo niet tegen. En wij zeggen echt niet dat de kerstversieringen van alle gepasseerde gehuchten en dorpjes
onder de maat zijn, hoor. Maar het is tòch anders, zo'n stad. Wat betreft de kerstversiering. Vinden wij.
Behalve de kerstversiering vallen natuurlijk ook de corona-ornamenten in het oog. Het lijkt niet onmogelijk dat we, als we
vierhonderd jaar na nu terugkijken naar de 21ste eeuw, deze tijd kenmerken als de Eerste Virusoorlog.
Het Vrijthof krijgt mede zijn fraaie aanzicht door de 2 kerken die er staan.
De katholieke Sint Servaasbasiliek is al de vierde kerk
die op deze plek is gebouwd. Reeds in 382 na Christus werd hier een eerste kapel neergezet en de huidige Romaanse kerk stamt
uit de periode 1000-1200.
De ernaast gelegen gothische Sint Jan is een protestantse kerk, ondanks alle katholieke decoraties. De kenmerkende rode kleur van de 79 meter hoge toren
is niet afkomstig van een speciale steensoort, maar is geschilderd om de zachte mergelstenen te beschermen tegen de
weersinvloeden. De huidige rode kleur is dezelfde als die in de Middeleeuwen is gebruikt, maar tussendoor is de toren ook wel eens geel of wit geweest.
Ongeveer om de 25 jaar moet er een nieuwe laag worden aangebracht omdat de kleurstof uit de poreuze mergelsteen wordt
gespoeld. Wij stellen als volgende kleur oranje voor...
Het straatje tussen de twee kerken heet heel toepasselijk Het Vagevuur.
We bewonderen de buitenzijde van deze fraaie godshuizen, en wandelen daarna terug naar de auto, achter het station en dus weer aan de
andere kant van de Maas. En ditmaal gebruiken we de Sint Servaasbrug.
Voor de mensen die zich dat afvragen, volgens ons beste weten is er nog geen geografische eenheid naar
Prinses Amalia genoemd, in Maastricht. Geen Amalialaan, -straat, -weg, -pad, -boulevard of -plein dus. Maar dat zal echt niet lang meer duren, verwachten wij.
|
|
