| |
Vandaag gebruiken we de fietsen niet, maar wandelen we naar de start van de etappe.
Deze voor-wandeling start bij de parochiekerk van de Heilige Michael in de Maastrichter wijk Heugem. We wandelen
langs de uiterwaarden van de Maas en arriveren bij het natuurgebiedje (14 ha) De Kleine Weerd.
We wandelen een rondje over dit vroegere eiland in de Maas, met een mooi uitzicht op het arcitectonisch ogende provinciehuis
'Limburgs Gouvernement'. Even later passeren we dat provinciaal bestuurscentrum, laten ook het Bonnefantenmuseum rechts liggen en steken de Maas
over via de Hoge Brug, een in 2003 aangelegde voergangers- en fietsbrug.
We vervolgen onze route naar de Vrijthof, waar we de vorige keer onze tulp hebben verstopt in de bloembakken van een restaurant.
We bewonderen andermaal de twee aan het Vagevuur grenzende kerken en wandelen vervolgens richting de Sint Pietersberg.
De honderd meter hoge Sint Pietersberg kent een lang, roemrijk en geruchtmakend verleden.
Reeds honderden jaren voor het begin van onze jaartelling lag hier Oppidum Caestert, een Keltische versterking. In de loop der eeuwen
worden vervolgens diverse burchten en versterkingen aangelegd; enkel het in de 18e eeuw aangelegde Fort Sint Pieter is daar nog van
terug te vinden.
Omstreeks 1770 wordt de schedel van de mosasaurus in de Sint Pieter gevonden, en in de jaren '30 van de vorige eeuw wordt dwars door
de berg heen het Albertkanaal aangelegd.
In 1942, tijdens de tweede wereldoorlog, worden een groot aantal nationale kunstschatten - waaronder de Nachtwacht - uit veiligheidsoverwegingen
ondergebracht in een speciaal geprepareerde mergelgrot in de Sint Pieter.
In de 20e eeuw is de Sint Pietersberg natuurlijk onlosmakelijk verbonden met de ENCI, de Eerste Nederlandse Cement Industrie, die de aanwezige mergel met
dagbouw ging ontginnen om - jawel - cement te maken. Ondanks luide protesten werd over bijna 100 jaren een diepe 125 hectare grote groeve gegraven,
waarbij veel cultuur-historisch en natuur-historisch erfgoed voor altijd verloren ging.
Pas in 2018 eindigde de mergelafgraving, maar toen was al het grootste deel van de Sint Pieterberg verdwenen.
We passeren het Fort Sint Pieter, in 1701-1702 aangelegd ter versterking van de zuidelijke vestigingsmuren van Maastricht.
In 1794 werd het door de Fransen tijdens het Beleg van Kléber verovert; veel heeft Maastricht er dus niet aan gehad.
Langs de westkant van de ENCI-groeve lopen we naar de ingang, tussen het ENCI-meer en de 'Bistro Hoffmanni (in de ENCI-groeve)'.
We steken de groeve hier over, een desolaat landschap van afgravingen, met water gevulde kuilen en verlaten
machines. Onderweg nemen we nog even tijd voor de lunch, daarna wandelen we naar de andere zijde van de groeven, waar zich enkele
ondiepe mergelgrotten bevinden en een trap om weer uit de groeve te klimmen.
Bovenaan de trap is een uitzichtpunt, waar ook het begin van het Pieterpad is gesitueerd. Plus een quote over Vadertje Tijd:
'De tijd bestaat alleen maar omdat anders alles tegelijk zou gebeuren'. Mwa.
We dalen weer af via de noord-oost flanken van de Sint Pieter, passeren een stemmige Lourdesgrot die volhangt met
smeekbeden, uitgehakt in marmer en gericht op de genadige voorspraak van hare heiligheid bij haar minnaar.
Dan zijn we al weer terug in de bewoonde wereld, en even later steken we de Maas weer over via de John F. Kennedybrug.
We pauzeren nog even bij het Gouvernementshuis voor warme chocolademelk met een koekje, en dan is het niet ver meer naar
de Michael-kerk en ons busje.
|
|
