| |
We starten onze wandeling weer bij de mooie Molenplas, met de - wegens corona gesloten - Hompesche Molen en het Bomenmonument.
Na de Molenplas komen we al snel in het waterwingebied 'De Rug', gelegen in een lus van de Maas.
Een vlak, groen landschap, doorbroken met waterpompen, dijken en dode en levende bomen, begraasd door een kudde
konik-paarden. We genieten van het fraaie landschap. Als enige, zo valt ons op.
Zeker nu het december is geworden merken we dat de aanvankelijke door Corona opgestarte wandelgolf in
ieder geval langs de paden en wegen die wij volgen zeker niet heeft geleid tot rijen voetgangers die
trappelend om de kou te betrijden wachten bij de trapopgang van een dijk. Zeker nu we
geen bekende wandelroute meer volgen loopt het aantal wandelaars die we onderweg ontmoeten - en dan tellen we enkel de
'echte' wandelaars, minstens uitgerust met wandelschoenen, -stokken of een rugzak - zelden zelden boven de nul.
We bereiken de brug over de Maas naar Maaseik (B) alwaar aan de Nederlandse kant een gesloten en slooprijp
bordeel staat. Wanneer we later de historie van het gebouw googlen ontdekken we een hele klaagzang
over de teloorgang van bordelen in het algemeen - blijkbaar is naar-de-hoeren-gaan niet meer ìn.
We vervolgen onze weg over de Maasdijk en arriveren bij de Brök, een hoogwaterbrug naar
Vissersweert. Dit al sinds de achtste eeuw bewoonde 'weerde' (eiland) in de Maas is bij hoog water
enkel berijkbaar via boor of brug. En, zo zult u terrecht opmerken, dat hoort ook zo. Anders is het
tenslotte geen eiland. Juist.
Momenteel telt Vissersweert nog 30 inwoners.
Bij Illikhoven passeren we het smalste stukje Nederland - nog altijd 4,8 kilometer - terwijl de zon alweer
de horizon opzoekt. Langs de grintfabriek 'Consortium Grensmaas' zijn we dan al snel op ons eindpunt,
de kerk van Schipperskerk. Die overigens, maar dat hadden we 's ochtends al gezien toen we de
auto hier parkeerden, al lang geen kerk meer is, maar een presentatieruimte van... Consortium Grensmaas.
|
|
