| |
Vandaag is het vrijdag de dertiende, een grauwe dag met veel bewolking, geen zon en gelukkig
ook geen regen. Een prachtige wandeldag, dus.
Op de parkeerplaats waar we ons busje parkeren en de fietsen uitladen om naar de start van de
wandeling te vertrekken is het deze ochtend druk. We zijn vlakbij (100 meter) de grens met België,
Corona heerst en het oversteken van de grens wordt afgeraden, verboden of afkeurend
toegestaan - dat is ons niet helemaal duidelijk. In ieder geval staan hier zo'n tien auto's
met een Belgisch kenteken wiens bestuurders ergens door de Brabantse natuur wandelen,
aangestoken door het Sjengen-virus van een grenzenloos Europa.
Terwijl wij de fietsen prepareren staat tegenover ons een Belgische auto waarvan zij
wat problemen heeft met het aansnoeren van de wandelschoenen en hij geduldig staat te wachten
om zodadelijk aan te vangen met het genieten van het omliggende natuurschoon.
Tussen ons in stopt een busje opvallend versiert met stickers van de gemeente Bergeijk,
voorzien van twee druk overleggende BOA's (Buitengewone Opsporings Ambtenaar).
Het raampje aan de Belgezijde wordt open gedraaid en er ontspint zich een kort gesprek
wat wij verder niet kunnen volgen.
Daarna gaat het bestikkerde busje een 50-tal meters verderop staan, en de twee Belgen
hullen zich in een verwoede discussie. Die eindigt met het uittrekken van beider
wandelschoenen, plaatsnemen in hun auto en het vertrek van de parkeerplaats. Twee minuten
later gevolgd door het amtenarenbusje.
Wij blijven achter met enkele prangende vragen.
Hebben de BOA's de Belgen gesommeert om terug te keren naar België vanwege Corona?
Als dat zo is, waarom laten ze de overige Belgische auto's dan gewoon met rust?
Als wij de fietsen 5 meter verderop, naast een Belgische voiture, hadden gezet,
zouden wij dan ook onze biezen hebben moeten pakken?
Tijdens onze volgende wandeling zal blijken dan het natuurpark Plateaux Hageven
en de wandelingen door dat park zich geen zier aantrekken van de Nederlands-Belgische
grens - wij wandelen regelmatig bij onze zuiderburen. Tja.
Na een korte fietstocht arriveren we bij de kerk van Weebosch en het startpunt van onze
wandeling. We parkeren de fietsen en treffen naast de Lourdeskapel een dorpsbewoner,
druk bezig met de reparatie van een hekwerk, maar altijd tijd voor een praatje.
Hij vertelt ons over Weebosch als bedevaartsoord en adviseert om zeker de magnifieke
muurschilderingen in de kerk te bezichtigen. Wanneer we vijf minuten later de kerk
bekijken kunnen we in geen velden of wegen enig teken van een muurschildering vinden.
En als we, nog vijf minuten later, onze informatiebrom om toelichting willen vragen
is het hek blijkbaar gerepareerd en de man verdwenen...
Enkele uren later slaan wij tijdens onze wandeling vanuit Woeste Polder de Liskes in.
We zijn dan nog een kilometer of vijf verwijderd van dezelfde parkeerplaats.
Al enige tijd horen we om ons heen het gegrom en gebulder van zware motoren,
en nu worden we ingehaald door twee bemodderde cross-motoren. Die honderd meter
verderop vol in de rem gaan, keren en met aanzwellend gegrom ons weer passeren. En dan zien
we waar deze plotselinge route-wijziging door wordt veroorzaakt: hetzelfde busje van vanochtend,
incluis de twee BOA's,
komt over het modderpad aangescheurd, in woeste achtervolging van de illegale crossers.
Wij zien het busje de hoek om slippen, vervolgens worden we nog enkele minuten
vergast op motorgeluiden, en dan keert de rust weder. Tja.
We volgen nu al twee dagen enkele etappe's van een bekende streekwandeling van 233 kilometer,
het Brabants Vennenpad. Dus kijken we al twee dagen lang scherp naar rechts en naar links,
op zoek naar de vennen. Tenslotte heet die wandeling niet voor niets zo. Denken we.
Tot nu toe hebben we in totaal nul (nul) vennen gespot, en beginnen we serieus te twijfelen
of we de naam van het streekpad wel goed hebben overgenomen. Pennenpad, Hennenpad (enkele kilometers
eerder zagen we een kippenren), Dennenpad, Jennenpad, Kennenpad, je weet het niet. Maar nee,
de route op de Garmin heet duidelijk Vennenpad, en die hebben we van het WWW gedownload.
Wanneer we de Liskes-vijvers naderen denken we even dat we het gebrek aan vennen op het Vennenpad
achter ons hebben gelaten - hier ligt tenminste water genoeg.
Maar dan lezen we op de info-panelen dat het hier om oude visvijvers gaat, en NIET over vennen!
Het aantal onderweg gespotte vennen blijft dus gewoon op nul staan.
Het Brabants Vennepad is mooi. Maar vennen hoef je er niet zoeken.
|
|
