| |
Weer op weg
Ondanks het wat kwakkelende herfstweer, met redelijk veel wind en af en toe een bui,
besluiten we toch om vandaag onze eerste wandeling te gaan lopen.
Anders dan anders (en dat voor de eerste wandeling) gebruiken we vandaag geen fiets; in plaats daarvan lopen we de route gewoon twee keer.
We starten op ons huisadres in Hilvarenbeek, waar we een tulp 'planten' die we na de rondreis
weer zullen ontmoeten. Daarna wandelen we eerst langs het adres waar onze ouders woonden toen we
elkaar ontmoetten - hemelsbreed zo'n 200 meter uit elkaar.
In een voortuin in het dorp treffen we een bijzondere Halloween versiering: een complete oude fourwheeldrive
met een geraamte achter het stuur en een uitgesneden pompoen als passagier.
En we ontmoeten ons eerste bebouwde kom bord. Van Hilvarenbeek, dus. Tot onze verbazing blijken die borden
tegenwoordig niet meer van metaal! De magneetjes die we bijhebben om onze schoentjes op het plaatsnaambord te
bevestigen werken dus niet, en de tweezijdige plakband die we bijhebben blijkt te hebben geleden onder de
tand des tijds en plakt nog net. Even. Snel foto's maken, dus.
Enkele landelijke wegen omringt door akkers en weilanden voeren ons dan naar de bossen, het landgoed Gorp en Roovert. Onderweg passeren
we enkele picknickplekken naast het erf van een boerderij, gemaakt en onderhouden door de boer of boerin.
Toch mooi van die boeren, dat ze de moeite nemen.
Een boswandeling in de herfst is altijd een kleurrijk kijkspektakel, met vrolijke geelrood getinte laantjes,
groene bermen, vreemd gevormde paddenstoelen en op de tussen de bossen verscholen akkers het groen van de suikerbieten.
We lunchen op een bankje; een van de weinige bankjes die we in Gorp en Roovert tegenkomen. Hij staat er
zomaar opeens, langs het bospad, op ons te wachten, net als we zeggen dat het hoog tijd wordt voor een bankje.
Soms is de wereld toch wel heel gemakkelijk.
We treffen vandaag een wel heel overtuigend bewijs dat ook bomen intelligent kunnen zijn; we ontdekken een boom met een bril!
Uiteindelijk arriveren we bij het eindpunt, waar we ons estafette-stokje verstoppen voor de toevallige
voorbijganger. Ofwel: we stoppen onze tulp in de grond achter een boom in het bos. En nu maar goed
onthouden welke boom het is. Iets van: de tweede berk na de kruising, dan 14 passen het bos in en dan
achter die dikke berk. Of was het 12 passen en een den?
Hoe dan ook, die pikken we weer op bij de aanvang van etappe 2!
Via een andere weg wandelen we in de al snel invallende duisternis en de steeds gestager vallende regen
terug naar het startpunt.
Onderweg, terwijl we in het stikkedonker tussen de akkers wandelen, hebben we een bijna spirituele onmoeting.
Het begint er mee dat we engeltjes horen. Nu kun je het feit dat één van ons engeltjes hoort verklaren door
geestelijke inzinkingen, overmatig alcoholgebruik of een te hard staande ipod, maar we horen het allebei!
Engeltjes. Of was het één engeltje? En wat zingt ze nu? Lijkt mij een of ander volkslied van achter het
vroegere ijzeren gordijn. Pools of Hongaars of zo. In ieder geval geen hymne of loflied voor de heer, en
andere liederen zijn voor engeltjes natuurlijk verboden. Is het wel een engeltje? Voor ons verschijnt een lichtje,
dat echter al snel in plaats van een engel-aureool een fietslamp blijkt. Op de fiets zit een meisje,
goed ingepakt tegen de regen, luidkeels een liedje te zingen. Tot ze ons ontwaart. Ze passeert ons stilletjes,
op ons vrolijke 'goedenavond' kom geen weerwoord. We luisteren nog even en gelukkig, 20 meter na ons
ontwaakt de nachtegaal weer in haar, en begint ze opnieuw luidkeels te zingen.
Want laten we wel wezen, er zijn veel te weinig mensen die gewoon zingen, tegenwoordig.
Even verderop staat er, vlak na een zijstraat, een wegversperring over de weg. Weg opgebroken, staat er op.
500 meter verderop. Samen met een grote pijl naar rechts, de zijstraat in.
Nu kennen we de weg, hier. En weten dus dat die omleiding zeker 1 kilometer toevoegd aan de route.
Wat we niet weten is of de opgebroken weg ook de doorgang voor voetgangers blokkeert. Om daar achter te
komen moeten we eerst 500 meter doorlopen. En als de weg inderdaad is geblokkeerd moeten we eerst weer
500 meter terug, en vervolgens nog een kilometer verder omlopen.
We besluiten gewoon door te lopen. Maar goed ook; de weg is alweer opnieuw geasfalteerd en zelfs met de
auto waren we er wel doorgekomen. Geluk gehad, dus.
We zijn er weer weg van.
|
|
