| |
We brengen een rustige nacht door in Cowell, en gebruiken de faciliteiten van het Water Park
om 's ochtends tosti's te maken, voor het ontbijt.
Daarna rijden we verder het Eyre schiereiland op, op weg naar Port Lincoln.
We stoppen in Tumby Bay, een slaperig landbouwstadje met prachtige zandstranden. En de
foreshore, zoals de Aussies de plek tussen strand en bebouwing noemen (vaak een parkachtige strook)
is werkelijk bezienswaardig: bijna alle gebouwen hier gaan schuil achter prachtig uitgevoerde muurschilderingen,
het resultaat van het jaarlijks terugkerende The Colour Tumby Festival.
De pier van het stadje is voor onbepaalde tijd gesloten voor reparatie - we mogen er niet op.
Port Lincoln ligt een half uurtje verderop naar het zuiden. De eerste inwoners arriveerden in 1839,
en een jaar later telde de nederzetting al 270 inwoners, stonden er 30 stenen huizen én één hotel.
De kolonisatie van Australië verliep niet zonder slag of stoot, al was de tegenstand vanuit de
Aboriginal bevolking fragmentarisch. In 1842 was militaire bijstand nodig om het Brits gezag in de
streek te handhaven, waarbij een onbekend aantal Aboriginals het leven liet.
Port Lincoln werd ook nog overwogen als hoofdstad van South Australia, maar de keuze viel uiteindelijk op
Adelaide, waar meer landbouwgrond en een betere watervoorziening aanwezig waren.
Nu is het een druk havenstadje van zo'n 25.000 inwoners, en, tenminste voor enkele dagen, twee
Nederlandse toeristen.
We zijn zeker niet de enige reizigers die de zuidkust volgen, sinds Adelaide zien we onderweg meer caravans
en campers dan personenwagens. En ook Billy Lights Point, waar we willen overnachten, staat bijna vol - wij nemen
het laatste plekje, schrijven ons in via de gemeentelijke website en betalen het verschuldigde bedrag, AU$ 14,48.
Enkel voor de parkeerplaats - geen water, geen stroom, geen sanitair, zelfs geen chocolaatje...
We staan bijna op de punt van de rotsige landtong, Billy Lights Point, verzamelplaats voor aalscholvers, pelikanen,
zilvermeeuwen en een enkele reiger. Vanaf de camper loopt een wandelpad, Parnkalla Trail, langs de rand van het
schiereiland van waaruit we de watervogels zien nestelen voor de nacht.
Tegen zonsondergang besluiten enkele pelikanen dat de top van de lantaarnpaal
de ideale plek is om de nacht door te brengen. Dat zijn nog eens hoogslapers, en onder het paalzitten kunnen ze een oogje houden op onze campervan.
Een veilig gevoel, zo'n waakpelikaan.
|
|
