| |
Bij Logans Beach, net buiten Warrnambool, is een speciaal platform neergezet om
walvissen te kijken. En hoewel we weten dat ze pas over twee/drie weken
worden verwacht kunnen we het toch niet laten om even te gaan kijken. Je weet
tenslotte nooit. En het platform is groot en mooi gelegen, dat moeten we erkennen.
Maar walvissen zien we enkel op de aanwezige illustraties...
Warrnambool huisvest niet alleen een mooi maritiem museum (zie vorig blog); je kunt ook
het WAG, Warrnambool Art Gallery, bezoeken. En kunst, dat vinden wij altijd de moeite waard!
In de namiddag brengen we een bezoek aan het Tower Hill Reserve.
Een slapende vulkaan bevolkt, zo lezen wij, door emoes, kangoeroes en koala's. Het kan niet op hier, zoveel is duidelijk.
Als we bij het bezoekerscentrum van het Reserve arriveren zien we her en der hekwerken, mensen in oranje en gele hesjes,
zand- en grindhopen en velerlei wagens van bouwkundige aard, getuige de
gereedschappen en materialen waarmee ze zijn beladen. Het bezoekerscentrum alsmede het aanpalende toilet
worden momenteel grondig gerenoveerd. Wat gepaard gaat met ronkende machines, piepende cirkelzagen,
rammelende cementmolens, kloppende boormachines en ander materieel wat voornamelijk lijkt te
worden ingezet om het aantal decibels te verhogen.
We hopen maar dat de vulkaan geen lichte slaper is...
Gelukkig zijn we aan de late kant: we hebben amper onze bus geparkeerd of het is vier uur; als op
commando staken alle apparaten hun krakeel en nog geen vijf minuten later rijdt de laatste
geelhemd het terrein af...
We zien ook direct twee emoes. Niet dat we zo gefocust door het struweel loeren; ze staan
gewoon midden tussen de picknicktafels opgesteld en houden potentiële picknickers
scherp in het oog. Wanneer wij even neerstrijken voor een kopje koffie staat één van de twee
binnen twee minuten voor onze neus, en druipt enkele minuten later af als blijkt dat
het hier geen vogeltjepik is.
Nee nee, eten voeren is natuurlijk strikt verboden. Al nemen sommige bezoekers dat zo te zien met een korreltje zout ...
Enkele minuten later starten we met een wandeling. Honderd meter verderop is de trail afgesloten door een serieus hekwerk,
dus keren we weerom.
We nemen de enige andere mogelijke route, Lava Tongue Boardwalk, en nog geen honderd meter verderop -
nee nee, geen hekwerk dit keer -
spotten we in twee afzonderlijke bomen (ze delen zelden een boom) twee hele koala's!
Na een kwartiertje vervolgen we onze wandeling. We arriveren bij een vlonderpad door
een erg groen moeras. Onderweg zien we twee emoes (nee, we besluiten dat het hier
om twee andere vogels gaat), een water hagedis, alsmede een keur aan kleurige vogeltjes.
Gelukkig zitten de twee koala's nog steeds in hun eucalyptus op de terugweg, en ook de twee
parking-emoes zijn op hun post gebleven. Wie weet valt er ergens nog een graantje mee te pikken.
Tegen het vallen van de avond verlaten we het park, tegelijk met de voorlaatste bezoekers.
En ter hoogte van ons vlonderpad moeten we beiden flink op de rem als een familie reuzenkangoeroes vlak voor ons oversteekt
en vanuit de berm toe blijft kijken naar die rare parkgangers. Zoiets zien we toch zelden voorbijkomen!
Zo denken wij, en wellicht ook zij.
We vervolgen onze route naar de jachthaven van Port Fairy, waar we de nacht doorbrengen.
|
|
