We rijden langs de 'Shipwreck Coast', dus natuurlijk is hier een scheepsvaartmuseum
waar de resten van honderden scheepswrakken worden bewaard.
In Warrnambool (jawel, 2 rr-en) staat het Flagstaff Hill Maritime Museum. Hier worden de
verhalen verteld over de gezonken schepen en bovendien is er een openluchtmuseum
waar het dagelijks leven in het midden van de 19e eeuw wordt verbeeld.
De tentoonstelling die we bezoeken heeft de passende naam Tales of the Shipwreck Coast
Wij zijn benieuwd.
De 'Flagstaff' ofwel seinvlaggenmast werd in het pre-radio tijdperk gebruikt om vanaf de wal
te communiceren met schepen die in de baai voor anker lagen. Om die mast op een heuvel op te richten,
is natuurlijk niet meer dan logisch; het verhoogt de zichtbaarheid van de signalen.
In 1975 opende het museum zijn deuren op deze historische plek en naarmate er gebouwen,
schepen en andere relieken werden aangekocht, breidde het museum verder uit.
De kust rondom Victoria ligt bezaaid met maar liefs 638 scheepswrakken; van slechts 240 wrakken is de locatie bekend.
Om die cijfers in perspectief te plaatsen: rondom Australië liggen meer dan 8.000 scheepswrakken!
Gevaarlijke kusten, hier! En dat er sowieso nog schepen boven het wateroppervlakte over zijn.
Er liggen dus nog genoeg artefacten verspreid over de zeebodem om verdere uitbreidingen van het museum te realiseren
- enkel het vinden en opduiken gaat nog wat tijd kosten.
Maar over de reeds opgedoken spullen, scheepswrakken en verzamelde historische panden vallen voldoende verhalen te vertellen.
En die verhalen worden uitgebreid, bezield en liefdevol verteld door het museum,
via displays, panorama's, artefacten en vrijwilligers.
Een ticket voor het museum is twee dagen geldig en dagelijks wordt er een gratis rondleiding verzorgd.
Andrew, een voormalig smid, is onze rondleider en steekt van wal met het boeiende verhaal over de schipbreuk
van de ‘Loch Ard’ bij Muttonbird Island in het jaar 1878.
Het verhaal van Tom en Eva is onlosmakelijk verbonden met de ondergang van de 'Loch Ard'.
Als enigen overleefden de beide achttienjarigen de scheepsramp, waarbij Tom zijn leven op het spel zette om Eva te redden.
In de weken die volgden, hoopte 'iedereen' op een romance tussen de lichtmatroos en de passagier. De jongelieden hadden
immers noodgedwongen samen de nacht doorgebracht
op het strand en er kwam alcohol aan te pas; Tom bracht Eva bij haar positieven met behulp van een fles aangespoelde rum afkomstig van het schip.
Nou, hij had haar toch minstens ten huwelijk kunnen vragen.
Zelf hadden ze daar een andere mening over - ieder ging zijns weegs en
ze hebben elkaar nooit meer gezien.
De Berghond van de Maremmen en Abruzzen komt, zoals zijn naam al aangeeft, uit de streken Maremma en Abruzzo in Italië.
Deze honden worden gefokt en gebruikt om de schaapskuddes te beschermen
en te verdedigen tegen aanvallen van wolven, beren en andere rovers.
Met name in Amerika en Australië worden ze nog als werkhond gebruikt; hier in Warrnambool worden ze zeer succesvol ingezet
in het broedseizoen van de pinguins op het voor de kust gelegen Middle Island om ze te beschermen tegen de vossen.
Daarnaast hebben ze een educatieve rol in het museum en bij tijd en of hebben ze gewoon een welverdiende vakantie..
En dat blijkt de reden waarom we enkele berghonden aantreffen, in het museum.
Buiten ligt het dorpsleven op ons te wachten. Hier bezoeken we de kroeg, de kleermaker, de krant, de touwslager, de zeilmaker,
de school, de kerk, de smederij, de brandweer, de vuurtoren, de dokter en vele andere noodzakelijk neringdoenden, in een afgelegen havenstadje
in Australië zo'n 150 jaar geleden.
In het hoogzeizoen zijn in de meeste bedrijfjes vrijwilligers aanwezig voor verdieping en
om het dorpsleven te verlevendigen; vandaag is enkel de zetter van de krant in zijn drukkerij te vinden.
Nieuws in die tijd kwam vooral van passerende schepen en bestond hoofdzakelijk uit 'horen zeggen'.
Meerdere bronnen raadplegen was onmogelijk, en sowieso liep de berichtgeving maanden, soms zelfs jaren, achter.
Nieuws. Of heet het dan ouds?
We moeten ons haasten om alles op één dag te bekijken. Even voor sluitingstijd arriveren we
in de museumwinkel, waar we onze gids Andrew achter de kassa treffen.
Die is verbaasd dat we zo lang hebben vertoefd in het museum.
Wij niet, overigens.
