We genoten gisteren van de mooie kustlijn van Victoria. En vandaag mogen we opnieuw!
Het weer is wat minder, de rotsen zijn dus wat minder rood onder de wolkenvelden,
de zee oogt wat grauwer en grijzer vandaag. De woest beukende zee, de grillige klippen,
alles lijkt vandaag wat gevaarlijker, wat dreigender, de half onder water liggende rotspartijen
lijken te wachten op een volgend schip wat ze kunnen laten zinken.
Deze kusten te moeten trotseren, varend op deels gegist bestek, we verbazen ons er over
dat er sowieso nog schepen hun bestemming bereikten, in de 18e en 19e eeuw.
En dan breekt even de zon door en hebben we slechts oog voor de magistrale symfonie
van zee, wind en rotsen, af en toe gelardeerd met een gouden zandstrand.
En wat onherbergzaam, ongenaakbaar en ongastvrij lijkt voor ons mensen,
is thuis voor een scala aan planten, vogels, vissen en buideldieren;
zo luister je stilletjes naar een singing honey-eater die
neuriënd op een takje zijn genoegen met de wereld laat blijken, dan donderen de golven onder je
tijdens wat een persoonlijke aanval lijkt op het uitkijkpunt waar we neerstrijken.
Tijdens alle wandelingen en klauterpartijen valt op dat de busladingen toeristen
hier niet meer komen; het is erg rustig bij al deze natuurwonderen.
Gelukkig wordt dit gebrek aan persoonlijke ontmoetingen meer dan goedgemaakt op onze
kampeerplekken. Een kleine greep uit onze contacten.
Een koppel uit Israël wat al een tijdje door het land reist en de afstanden hier veel te groot vindt.
Tasmanië, dat kunnen we wel overslaan, zo vinden ze. Wat je daar hebt, heb je hier ook.
Ze namen zelfs een week eerder dan gepland de ferry terug naar het vasteland.
Gewoon niet doen, adviseren ze. Nou, dat is een nieuw gezichtspunt. Gaan we toch maar in de wind slaan.
Een jeugdig Frans koppel staat naast ons te kokkerellen op de barbecue. Thuis hadden ze kantoorbanen,
maar hier werkten ze op de fabriek, de aardappel- en uienfabriek, wat hen deed beseffen hoe goed ze het eigenlijk hadden.
Hun werk bestond uit sorteren. We werpen een blik op de bakplaat. Die is volgeladen met aardappelen en uien. Ja, het eten was gratis.
En alles moet op, want je mag geen vers voedsel invoeren in South Australia, de volgende staat. Hebben wij zin in gebakken aardappelen of uien?
Een man in een oude bus, die naast ons neerstrijkt. Het is hier koud, 's avonds,
maar de hele avond blijft zijn schuifdeur open staan, terwijl hij kookt, dineert, afwast en
zich enkele uurtjes vermaakt met zijn telefoon. En terwijl wij visioenen hebben van
kruiken en pantoffels loopt deze man de hele avond rond - op blote voeten. Doet hij altijd,
zo vertelt hij. Maar liefst drie keer ontmoeten we hem, onderweg, gewoon toevallig. Op straat, tijdens een wandeling en in het museum. Blootsvoets. Brrr.
Een jong meisje vertrouwt ons toe dat ze hierheen is gekomen om te werken als au pair. Zonder toestemming van haar ouders.
Ze kijkt even wat wij daar wel van vinden. De dag dat ze in Australië aankwam, was het 80 graden warmer, dan waar zij was vertrokken.
Fahrenheit, veronderstellen wij, dat is zo’n 27 graden. Nee, lacht ze, Celcius! Ze komt uit een piepklein gehucht, diep weggedoken in de Rocky Mountains, Canada.
En nu komen haar ouders op bezoek. Dat is spannend.
