| |
Wilsons Promotory National Park ligt op (en is) een schiereiland en is het meest zuidelijke puntje
van Australië. Dus boeken we de meest zuidelijke camping van Australië, voor twee overnachtingen.
Rond 1800 wordt het promontory 'ontdekt' door de Engelsen en in eerste instantie in gebruik genomen
als basis voor de zeehonden- en walvisjacht. Een kleine 150 jaar geleden was men van mening dat dit
fraaie schiereiland een Nationaal Park moest worden, en (Australië is dan al een democratie)
in 1898 is het zover. In het begin enkel bereikbaar per boot, maar rond 1930 wordt een weg aangelegd
dwars door het park naar Tidal River en daarmee wordt al het fraais dat het park te bieden heeft aangeboden aan het publiek.
Brede zandstranden, woeste granietkusten met daarvoor een flink aantal rotspunten en -eilandjes, intieme inhammen
en ruige dichtbegroeide bergen doorsneden met diepe valleien
bevolkt door kangoeroes, wallabies, koalas, emoes, allerlei gevogelte, slangen, hagedissen en salamanders
(tussen haakjes: voor wie het zich mocht afvragen: een salamander is een amfibie en leeft dus deels
in het water, een hagedis is een reptiel en daarmee een typisch landdier) en begroeid met plantensoorten waarvan
sommigen de dinosauriers nog hebben meegemaakt.
We arriveren rond tweeën op Tidal River Campground, melden ons en installeren Belle op een leuk plekje. Dat mag wel eens worden gezegd:
dat gaat een stuk sneller dan met een caravan...
Genoeg tijd nog voor een wandeling vandaag, van Tidal River naar Squeaky Beach, de volgende inham, alles bij elkaar
een kilometer of vijf, waarbij we de pas tussen de twee baaien moeten oversteken, een klim van ongeveer 150 meter.
Onderweg een veelvoud aan fraaie vergezichten, prachtige veelkleurige vogels (die kennen wij Nederlanders eigenlijk niet. De
enige felgekleurde Nederlandse wilde vogel is de ijsvogel, en die is er op een of andere manier altijd in geslaagd
zich aan ons oog te onttrekken) en ongewone inheemse planten, en aan het einde het witte strand van Squeaky Beach,
en zoals de naam beweert: een strand met piepzand! Het witte zand is van een speciaal fijn soort kwarts wat onder druk
(als je er bijvoorbeeld overheen loopt) geluid maakt. Het piept en het kraakt.
|
|
