| |
Port Albert is een van de oudste havens in Victoria; in 1841 arriveerden de eerste kolonisten.
De eerste 15 jaren waren roerig, in ieder geval wat de naamgeving van deze plaats betreft.
Die wisselde van Seabank naar Old Port, daarna New Leith vervolgens Alberton en in 1856
koos men definitief voor Port Albert, naar de gemaal van de toenmalige koningin.
Tijdens de goudkoorts van 1870 en 1880 kende de stad een bloeiperiode, maar met de komst van
de spoorweg werd de havenrol minder belangrijk en sukkelde het stadje in slaap.
Tegenwoordig wonen er ongeveer 400 mensen en wordt er gevist.
De parkeerplaats bij de haven doet tevens dienst als staanplaats voor campers & caravans,
en vanaf ons plekje - vooraan - hebben we een mooi uitzicht over zee.
In de reviews van deze overnachtingsplaats wordt verschillende keren de kwaliteit van de lokale Italiaan geroemd;
voldoende reden voor ons om er een pizza te bestellen. Die, dat kan gezegd, werkelijk voortreffelijk is.
Een vijftig meter verderop ligt een boothelling en, zoals we inmiddels gewend zijn in Australië,
daarvan wordt uitbundig gebruik gemaakt. Op elk moment van de dag staat er een tiental auto's
met bootaanhanger geparkeerd, waarvan de eigenaars druk bezig zijn de visstand van de
Tasmaanse zee verder achteruit te helpen, daarbij geholpen door hun walcollega's die,
waarschijnlijk bij gebrek aan een boot, op pieren, rotsen en stranden hun geluk beproeven.
Gadegeslagen door een gestage stroom campers en caravans die voor één of twee nachten neerstrijken.
De Rocket Shed, ofwel raketschuur, belicht een wel heel bijzondere vorm van reddingswerk, wanneer
een op de rotsen gelopen schip niet bereikt kan worden. Stel je even voor: het is stikkedonker (elektrisch licht bestaat nog niet),
het stormt en het regent en de kust bestaat uit steile rotswanden waaruit een aantal
kliffen en klippen het water insteken waarop een schip is vastgelopen. De bemanning kan geen kant op, behalve naar
de zeebodem. Dan wordt de raket in stelling gebracht en afgevuurd, met eraan vastgemaakt een dik - erg dik - touw met een lengte van 500 meter.
Indien alles goed gaat (en dat gaat het blijkbaar best vaak) dan wordt het touw over het schip heen geschoten en
vormt daarna een levenslijn tussen schip en kliftop, waarmee de bemanning het schip kan verlaten. Mooi toch!
Deze raket wordt in 1876 (ja, toen al!) in gebruik genomen door de belangrijkste havens in Victoria.
Een muurtje van nog geen meter boven de vloedlijn beschermt het dorpje tegen de zee.
Als de stijging van de zeespiegel hier nog eens ooit serieuze vormen gaat aannemen, is er duidelijk werk aan de winkel
en dat geldt uiteraard niet alleen voor Port Albert.
Maar voor nu is het een pitoresk dorpje, dat in het hoogseizoen gezellig druk is.
En wat helemaal niet zit te wachten op een zeedijk van 25 meter hoogte. Trouwens, wij ook niet!
|
|
