| |
We werden gebeld. Door het vriendelijke meisje van Nikon Australia.
Of we even in onze spam-mail wilden kijken. De technici hadden onderzocht wat er mis was
met onze camera, en zij wilden graag zo snel mogelijk verder met de reparatie, zodat we
de camera zo snel mogelijk terug zouden hebben voor we weer zouden vertrekken uit Sydney.
Maar dan moeten we wel even aangeven dat zij de reparatie voor het aangegeven bedrag uit
mogen voeren. En die mail is gisteren al verstuurd, ze wachten op onze reactie.
En inderdaad, de Nikon mail is in de spam folder terecht gekomen. Snel een fiat op
de reparatie gegeven. En de belster bedankt voor het nabellen! Nu maar weer afwachten.
Intussen moeten we onze camper nog over laten schrijven op onze naam. En online gaat
dat niet, omdat we geen Australisch rijbewijsnummer hebben. Waar we dan weer achter
komen nadat we na ettelijke pogingen (volgens de website zou het namelijk gewoon moeten
kunnen) uiteindelijk in de telefoon klimmen en een levend mens van de helpdesk aan de
lijn krijgen in plaats van een AI wiens kunstmatige intelligentie door ons niet hoog wordt
ingeschat. We kijken waar we dan terecht kunnen voor het overschrijven, en vandaag (jawel,
op zaterdag!) gaan we de overschrijving regelen.
Blijkbaar zijn we niet de enigen die iets te regelen hebben met de administratieve tak van
de provincie New South Wales – het is druk op het kantoor en aan zo’n 20 balies worden de
mensen te woord gestaan. De wachttijd bedraagt een uur.
Eerst even een fraai formulier invullen, daarna krijgen we via een aparte balie een volgnummer.
Het overschrijven van voertuigen is duidelijk specialistisch werk, zo merken we.
Slechts één balie houdt zich daar mee bezig, met volgnummer TP109. En wij hebben
nummer TP112; maar hopen dat ze een beetje opschieten.
We zetten ons op een bankje, en na een minuut of tien is TP109 gereed. De baliemedewerkster
verdwijnt even in de coulissen van de bureaucratie achter haar, maar na vijf minuten is ze
weer terug, en even later flitst nummer TP110 op. Er meldt zich geen gegadigde, er wordt opnieuw
op de knop gedrukt, ditmaal voor nummer TP111. Ook nu zien we niemand naar de balie lopen. Met
een beloofde wachttijd van een uur wil je nog wel eens boodschappen gaan doen. En jawel, een minuutje
later flitst TP112 op – we zijn aan de beurt!
We blijken alle benodigde formulieren en andere papieren in bezit te hebben, alles is correct
ingevuld, en een kwartiertje later en AU$2.246,84 stampduty armer zijn we officieel de trotse
bezitters van onze motorhome!
We wandelen naar het treinstation en sporen naar Sydney Centraal. Op Martin Place ontsporen we
weer en vinden daar, na enig zoeken, Museum of Sydney, het historisch museum van Sydney,
gebouwd op de plek waar 57 jaar lang het eerste Australische overheidsgebouw heeft gestaan.
Binnen bewonderen we de tentoonstelling ‘50 jaar Opera House’. Maar wat ons vooral boeit
is een grote vitrinekast met daarin replica’s van de ‘First Fleet’, de vloot van 11 schepen
die de eerste ballingen en kolonisten naar Australië brachten.
Voor de belangstellenden onder de lezers:
de vloot bestond uit een tweetal marineschepen als escorte, de HMS Supply en de HMS Sirius,
een zestal schepen met gevangenen, de Alexander, de Charlotte, de Friendship, de Lady Penrhyn,
de Prince of Wales en de Scarborough en drie vrachtschepen, de Golden Grove, de Fishburn en de
Borrowdale, met benodigdheden voor de kolonie, waaronder gereedschappen, zaden en medische benodigdheden.
En zo ‘begon’ Australië…
We wandelen richting Circular Quay, waar het een drukte van belang is met aan- en afvarende
veerboten. Een stukje verderop is de ‘Overseas Passenger Terminal’ waar de grote cruiseschepen
aanleggen wanneer ze Sydney aandoen; nu ligt er de ‘Viking Neptune’, een kleintje uit 2022
met een lengte van 250 meter en ‘slechts’ 1000 gasten.
We lunchen in het First Fleet Park (toeval!), wat vlak langs het Museum of Contemporary Art (MCA)
ligt. Eenmaal binnen vallen we met onze neus in de boter – over twee minuten start er een
rondleiding waar we bij mogen aansluiten.
Onze gids, Mark, is een wat oudere man, een vrijwilliger, die er niet alleen zin in heeft maar ook
erg veel weet van de tentoongestelde werken. Het museum werkt met veelal korte tentoonstellingen,
waarvoor ze ook putten uit hun eigen collectie van 4.500 werken. Veruit de meeste werken zijn van
nog levende artiesten, en ruim een derde komt van de oorspronkelijke bevolking van Australië.
We dompelen ons onder in de hedendaagse kunst, luisteren geboeid naar de stilte, zien de
gelaatsuitdrukkingen van sporters tijdens de Olympische Spelen die vierde werden – hoe triest -
en verrijken onszelf weer kijkend naar de wereld door de bril van de kunstenaars.
Na afloop verpozen we ons aan de voet van de Harbour Bridge. Het is weekend en een
aantal passanten is op weg naar of afkomstig van een ‘wit feest’, getuige de lichte kledij.
En natuurlijk zien we het ene na het andere bruidspaar poseren voor de reportage...
|
|
