| |
Onze Nikon camera heeft een leuke feature: hij schakelt automatisch tussen
zoeker en scherm, afhankelijk van het feit of je door de zoeker kijkt of niet.
Deze functie vertoonde al langer gebreken, maar sinds maanden weigert het scherm om wat dan ook te tonen;
zelfs het instellingen menu is enkel nog te bedienen via de zoeker. En dat is onhandig.
We hebben ons al neergelegd bij het feit dat we hiermee zullen moeten leren leven, de komende tijd,
wanneer we kennis nemen van het bestaan van een Nikon Service Center in Sydney.
Daar, zo lezen wij, leven werkelijk fantastische mensen. Je kunt er zomaar binnenlopen.
Normaal gesproken worden defecte camera's via de omweg van de fotozaak opgestuurd naar het
reparatiecentrum van Nikon. Ervaring leert ons dat je het toestel dan al gauw zes weken kwijt bent.
Hier zouden we wellicht zomaar rechtstreeks naar binnen kunnen wandelen.
Met nog negen geplande dagen Sydney voor de boeg besluiten we om dit walhalla van Nikon fotografie maar eens
op te zoeken om te proberen het euvel te laten repareren.
Eerst nemen we de bus naar het centrum van Parramatta.
Daar, bij 'Australia Post', ligt een postpakketje op ons te wachten met een nieuwe camerariem.
Fijn, hoewel het toestel waarvoor het is bestemd, nu wellicht een tijdje uit logeren gaat.
Daarna begeven we ons naar het spoorwegstation, waar we een trein nemen naar Strathfield,
vervolgens de stoptrein naar Rhodes, de wijk waar Nikon ten burele zetelt.
Het was even zoeken - tenslotte heeft Nikon geen heel kantoorgebouw gehuurd,
maar slechts een gedeelte van een verdieping. En nergens zien we het geelzwarte ikoon van Nikon opduiken.
Uiteindelijk vinden we huisnummer 5, en bij de receptie worden we doorgestuurd naar de 5e verdieping,
waar kantoor 5 met een glazen deur getooid is met het bekende geelzwarte logo.
Wij naar binnen - met een kletsnatte paraplu, want ook in Sydney kan het af en toe
regenen - en de bordjes gevolgd naar de receptie.
Op de receptie prijkt een belletje met de tekst 'Call for Service', en een minuut
later verschijnt een vriendelijke jongedame, die vraagt waar ze ons mee van dienst kan zijn.
Wij leggen ons verhaal voor. Normaal, zo vertelt ze, ook bij spoed, moeten we rekening houden met twee tot drie weken
om onze camera te repareren, mede door het eventueel bestellen van onderdelen.
Maar mag ik er even een technicus naar laten kijken - wie weet staat er enkel een
instelling verkeerd. Na vijf minuten keert zij terug - het mankement is helaas niet met een druk op de knop te verhelpen.
Onze opties legt ze ons helder voor. We kunnen de camera achterlaten voor onderzoek.
Normaal duurt zo'n analyse drie werkdagen; dan krijgen we de verwachte reparaties en de daarbij
behorende kosten te horen en kunnen we beslissen om al dan niet over te gaan tot reparatie.
Willen we het herstel laten uitvoeren, dan zijn daar 8 tot 10 werkdagen mee gemoeid,
tenzij er onderdelen besteld moeten worden. Kosten voor de analyse bedragen AU$ 86;
dit bedrag wordt in mindering gebracht op het totaalbedrag als we tot reparatie besluiten.
Wij zijn hier op reis, begrijpt ze, ze kan onze camera een 'hiogh priority' status geven.
En ze zal haar best doen om alles te bespoedigen, maar ze kan geen versnelde reparatie garanderen.
We laten de camera achter met het geruststellende gevoel dat zij echt haar best voor ons zal doen...
Het is bijna Valentijn, en onderweg treffen we een mooi behart bankje.
En als we terug zijn in Parramatta en daar de Westfield Shopping Mall inwandelen zijn in bijna
alle winkels de Valentijn geschenken prominent aanwezig.
We shoppen een tijdje. Een wat langer tijdje - tegen de tijd dat we de Mall willen verlaten zijn
alle winkels behalve de grote supermarkten (Coles, Aldi & Woolworths) gesloten en kunnen we
pas na enig zoeken en navragen bij een schoonmaker in de keldergewelven, die het in eerste instantie ook echt niet weet,
een uitgang vinden uit het enorme en onoverzihtelijke winkelcomplex. En halen nog net de laatste bus naar Winston Hill.
En nu maar afwachten.
|
|
