| |
Welaan, alles lijkt te zijn geregeld. We hebben verzekering, een soort van wegenwacht, en het geld is overgemaakt.
's Ochtends om 08:00 trekken we de deur achter ons dicht en wandelen naar station Niagara Park. Daar nemen we de boemel van 08:20 naar Wyong,
waar we in de express van 09:47 naar Brisbane stappen; een trein met 'booked seats only', waarvoor we tijdens de vorige treinrit er nog juist in slaagden
online de plaatsen G11 en G12 te bemachtigen, hoewel de treincoupé's nagenoeg leeg blijken te zijn. Wie snapt het?
Die levert ons af om 12:45 in Taree, waar de eigenaresse van de rv ons
opwacht voor een autoritje naar Failford. En hier staat onze nieuwe motorhome op ons te wachten!
Enkele formaliteiten afwerken, een laatste hand voor Susanne, en we zijn op weg!
We rijden over de A1, tussen Brisbane en Sydney de Pacific Highway geheten, tussen Sydney en Melbourne de Princess Highway. De A1 loopt
heel Australië rond en heeft een lengte van ongeveer 14.000 kilometer. Soms is het een tweebaans weggetje, soms een snelweg met tien rijbanen,
maar altijd is het de A1. Pas eind jaren '80 is de weg helemaal verhard.
In 2017 legde het team 'Highway 1 to Hell' het hele traject af in 5 dagen, 13 uur en 43 minuten, wat een gemiddelde snelheid impliceert van zo'n 45 km/uur.
Wat voor een recordpoging 'Fastest lap around Australia' ons niet zo heel hoog lijkt, maar ja, wij zaten niet in die Land Cruiser.
En vandaag rijden wij onze eerste 200 kilometers over deze befaamde Highway One.
Na een dertigtal kilometers begint de boordcomputer te piepen. Een snelle blik over het dashboard leert
ons dat er geen verdere alarmlichten of -boodschappen opflitsen.
Gewoontegetrouw besluiten we toch even te stoppen en de koelvloeistof te controleren. Trouwe lezers
van ons herkennen deze gewoonte vast uit onze Saab-periode, toe we regelmatig met een kokende
radiator langs de weg stonden.
Een tiental kilometer verderop is een stopplaats (rest area) waar we inrijden. Even zoeken waar de motorkap
moet worden geopend (net als in een auto met links stuur aan de linkerkant - blijkbaar de enige bedieningshendel
die niet naar rechts was overgezet). De radiator lijkt prima in orde, en we zien verder geen tekenen
van alarm onder de motorkap. Tja, maar even 10 minuutjes wachten en dan weer verder. Enne - zo'n boordcomputer piept toch
niet voor niets?
Een Australiër komt aangeslenterd en vraagt belangstellend wat er aan de hand is.
Na ons verhaal te hebben aangehoord, verzekert hij ons dat het waarschijnlijk geen duur of moeilijk probleem is.
Vermoedelijk weigert de pomp soms even om te werken, zo schat hij in.
Verder is hij van mening dat we veel te zorgelijk kijken, het is tijd voor koffie!
Jullie hebben toch alles bij je. Wanneer we hem vertellen dat we de camper een uurtje geleden hebben gekocht,
en nog niet hebben ingericht, we hebben enkel heet water en thee bij ons, wandelt hij hoofdschuddend terug naar zijn auto.
Twee minuten later is hij er weer, voorzien van een 4-tal Nescafé sachets, een karton melk en een groot pak chocoladekoeken,
die hij ons in de verbaasde handen drukt.
Onze galante ridder heet Shannon, hij is jazz-pianist in een bar bij Cairns. Als we er nog eens langskomen trakteert hij op een pilsje,
zo belooft hij. Wij bedanken hem voor zijn hulp. 'I didn't do anything', vindt hij. Maar wij denken daar anders over.
'Like to make people smile', groet hij. Waarna hij in zijn auto stapt en uit ons leven wegrijdt.
Gouden mensen, sommige mensen die je onderweg ontmoet. Het enige wat je dan kunt doen is 'Pay it forward'. Dus de eerste treurig ogende
persoon die we gaan tegenkomen: warm water, koffiesachets én een pak koeken liggen al op je te wachten!
Noot bij dit verhaal
Wanneer we drie dagen later weer na 'heaps of beeps' langs de kant van de weg staan, komt er - opnieuw - een man naar ons toe.
Ditmaal een heuse automonteur, zo blijkt. Na een speurende blik onder de motorkap, kan ook hij geen ongeregeldheden ontdekken.
Hij geeft ons wel enkele suggesties over de mogelijke oorzaken. Even later zien we hem peinzend op een bankje zitten,
het gezicht ondersteund door de handen, starend in de verte.
Dan veert hij op en keert terug bij onze motorhome. Hij heeft nog een laatste idee.
'Sommige auto's', zo vertelt hij, 'zijn uitgerust met een snelheidsbeperker. Die kun je instellen als signaal,
wanneer je bijvoorbeeld harder gaat dan 100. Daar zou je ook even naar kunnen kijken'.
Met een vriendelijke zwaai verdwijnt ook deze man weer uit ons leven.
Uitgerust met de manual duik ik die avond de cabine in. En vind inderdaad de mogelijkheid van een snelheidsbeperker.
Ik schakel hem in op 160 km per uur. En sindsdien heeft het signaal niet meer van zich laten horen... Gouden tip.
|
|
