| |
Het iconische gebouw aan de baai van Sydney is het resultaat van een ontwerpwedstrijd die in 1958 wordt
uitgeschreven. Die wordt gewonnen door de Deen Jørn Utzon, die in 1959 ook de leiding krijgt over de bouw.
De bouwkosten bedragen 102 miljoen dollar, en dat is 14 keer duurder dan oorspronkelijk geraamd.
Ruzie tussen architect en stadsbestuur zorgen ervoor dat Jørn al zeven jaar niet meer bij het project is betrokken,
wanneer het in 1973 wordt geopend door koningin Elizabeth; de architect wordt niet uitgenodigd.
Voor zijn dood in 2008 wordt de ruzie bijgelegd; Utzon was intensief betrokken bij het maken van
strategische toekomstplannen voor het Opera House.
Het dak bestaat uit meer dan 1.000.000 tegeltjes, speciaal uit Zweden geïmporteerd. In het gebouw zijn meer
dan 1.000 ruimtes.
Het Opera House werd op 28 juni 2007 aan de Werelderfgoedlijst van de UNESCO toegevoegd. Hiermee is Jørn Utzon
de eerste architect van wie een gebouw nog tijdens zijn leven aan deze lijst werd toegevoegd.
Wij hernieuwden onze kennismaking. Net als bij de Taj Mahal in Agra, de piramides van Chizeh,
de uitgehouwen tempels van Petra, Machu Picchu in de Andes en de Chinese Muur
blijft de verwondering toeslaan, lang nadat de herinnering zou moeten zijn opgelost in de mist van je geheugen.
Wonderlijk dat een wezen, wat alleen toch maar een mens is, tot dergelijke mooie en onvergetelijke concepten in staat is. En dat alles,
voor wat betreft het Opera House, voor de prijs van een cruiseschip.
Voor een miljard bouw je tien constructies als het Opera House! Waarom staat Nederland niet vol
met dergelijke architectonische juwelen?
We wandelen langs de kades om het gebouw heen en arriveren bij de Royal Botanic Gardens. Deze Engelse
landschapstuin is schitterend gelegen, ingeklemd tussen de hoogbouw van Sydney's centrum en de baai.
Australië mag dan slechts een Westerse geschiedenis hebben van 250 jaren, in die tijd hebben ze veel
moois tot stand gebracht.
Een rondscharrelende ibis valt op, omdat zich rond één van zijn poten een hele kluwen visdraad
heeft gewikkeld. Wanneer we even later een wildlife park ranger treffen, die een chauffeur de les leest
omdat het zelfs voor invalidentransport niet is toegestaan om de tuinen in te rijden,
geven we de verwarde ibis even door. De ranger blijkt al op de hoogte; het wachten is op
de sluitingstijd van het park; daarna gaat een team proberen de ibis te vangen. De blik
op zijn gezicht spreekt boekdelen - blijkbaar is dat geen eenvoudige klus...
|
|
