| |
We arriveren in St Ives na de nodige vervoerverwikkelingen.
We reizen op een zaterdag, en onze ervaringen tot nu toe met de treinen rond Sydney is
dat ze erg veel tijd en geld spenderen aan het onderhoud van het spoor. En dat onderhoud vindt altijd
plaats in het weekend. En net op de route die wij willen nemen. Altijd. We vermoeden dat ze
bij hun planning rekening houden met onze planning...
In ieder geval werd aangekondigd dat er ook dit weekend gewerkt zou worden aan het spoor.
Op het traject tussen Berala Station en Lidcombe. En dat ligt precies op onze
route naar Sydney Central. En daar gaan we heen om de bus te nemen naar St Ives.
Voor diegene onder jullie die zich afvraagt hoe wij dat allemaal weten, verwijzen we naar
Google Maps. Hoe we ons ooit met het openbaar vervoer van Sydney zouden kunnen transporteren
zonder Google Maps is ons momenteel een raadsel. De informatie die je op de stations
kunt oppikken is zeer sporadisch en verspreid, er bevindt zich geen centraal publicatiebord
waarop alle 25 perrons overzichtelijk staan weergegeven; eigenlijk is de enige andere
betrouwbare manier om je route te vinden gewoon perron voor perron aflopen en daar
op de wandvitrine of beter nog op het perronbord de geplande
treinroutes te bekijken. De beruchte 'ghost trains' dan even buiten beschouwing gelaten,
die worden wel aangekondigd, maar ze verschijnen niet.
Alleen, bij de bussen lukt dat niet. Bij geen enkele halte die wij in Sydney gebruikten,
staat de te volgen route van de bus aangegeven. Sydney zit vol verrassingen.
Google Maps dus - wij zijn er blij mee.
Wij wandelen naar Berala Station, bepakt en gezakt. Indien er door werkzaamheden aan
het spoor vervangend busvervoer wordt ingezet, staan bij die haltes altijd aan beide zijden
van de weg van reflecterende hesjes voorziene en behulpzame medewerkers,
de zogenaamde 'bus marshalls'. Zo'n functie leek ons in eerste instantie wat overdreven,
onwetend als wij waren; wil je écht ergens kómen, raadpleeg de bus marshall.
Die voorzien alle belangstellenden (en soms ook anderen) van de nodige inside informatie. Nuttig,
maar die moet je wel weten te plaatsen. Er wordt bijvoorbeeld gesteld dat de bus van A naar C rijdt,
en niet op X stopt. En dan moet je maar net weten dat je op X moet instappen om op je eindbestemming
te komen, dat je daarvoor eerst naar C moet bussen, daar de trein naar H moet nemen waar je buslijn
888 naar X kunt nemen. Totaal verwachte reistijd: 2 uur. O ja, en als dat te gortig wordt,
station X ligt slechts 400 meter verderop, aan een parralelle spoorlijn...
Zo dus. Ditmaal vraagt de marshall belangstellend waar we naar toe willen, en stelt dan dat
we daarvoor gewoon de trein kunnen nemen. Want al rijdt die vandaag niet, die rijdt momenteel weer wel even,
voor een uurtje of twee. Daarna niet meer, vandaag.
Ietwat verbaasd nemen we dus de trein. Niets oponthoud, soms kan het vervoer ook simpel zijn,
als je van de laatste informatie op de hoogte bent...
We arriveren via nog een trein en een bus zonder omwegen in St Ives
In St Ives wordt ons een wandeling aangeraden, The Pipeline Track;
we moeten de 90 jaar oude waterpijpleiding door het Bungaroo Reserve volgen,
door de bush tot aan de kreek, en wie zijn wij om deze raad niet op te volgen?
De pijpleiding transporteert water onder druk van Ryde naar Pymble over 9 km naar het Beacon Hill reservoir.
Van St Ives naar Sorlie loopt de leiding bovengronds door Garigal National Park
en overbrugt het water van Middle Harbour Creek.
Australiërs, dat hebben ze gemeen met Zweden, nemen hun overvloedig aanwezige natuur serieus.
We passeren diverse borden uitgebreid voorzien met 'Don'ts', waarbij met hel en verdoemenis
wordt gedreigd als je het ook maar waagt op een takje te stappen, een blaadje om te keren
of een steentje in het water te werpen. O, en de hele boel in brand steken mag ook niet!
Ietwat geïntimideerd vervolgen we onze wandeling. Gelukkig trekt de natuur zich van geen
enkel verbod wat aan.
|
|
