| |
Bij onze vorige autorit is het ABS-lampje blijven branden. Na voor de zekerheid de remvloeistof te hebben gecontroleerd
word ik daar niet echt door gealarmeerd. Al wil ik wel graag dat het - wat het ook is - gerepareerd wordt voordat we naar Nederland terug gaan rijden.
Een speurtocht naar een Toyota-garage brengt aan het licht dat die ver te zoeken zijn - al anel een uurtje rijden.
Dus informeren we bij een inwoner naar een goede garage in de buurt, en worden we doorverwezen naar Nini. Maar, zo wordt ons
uitgelegd, dan moeten we even contact opnemen met zijn zoon, Joao; als die er is hebben we tenminste iemand waar we Engels mee kunnen spreken.
Woensdag rijden we naar de garage. Joao komt ons begroeten, haalt een laptop uit de garage, verbindt die met onze auto en laat een analyse los op
de werking van het remsysteem. Ik moet toegeven dat ik geen idee had dat ons busje al met dergelijke geavanceerde technieken te benaderen is.
Resultaat van de analyse is in ieder gevan dat één van de sensoren van de ABS niet correct werkt. Kan zijn dat de sensor kapot is, kan ook de bedrading zijn;
daarvoor moest er verder gesleuteld worden. Daarvoor hadden ze vrijdag tijd: als het de bedrading is
kunnen ze dan de zaak repareren, als het de sensor is dan kunnen ze een nieuwe bestellen die dan in de loop van de volgende week
kan worden gemonteerd.
We rijden door naar Oliveiro voor boodschappen en twee dagen later rijden we tegen half tien terug naar de garage.
We laten de auto achter en wandelen naar de Ruraltec, een ons aangeraden winkel waar ze 'alles' verkopen. En jawel, verscholen
achter een bouwvallige woning staat een grote schuur afgeladen met alles wat je in en rondom huis ook maar nodig kunt hebben aan cement, kookgerei, kanariezaad,
badslippers, fotolijstjes, zaagmachines, olijvenpersen of asbakken.
En binnen lopen ook nog 2 poezen de knuffelwaardigheid van de bezoekers te testen.
We slenteren door de rest van het dorpje - 1200 inwoners, dus zo lang duurt dat niet - en strijken neer op
het centrale pleintje met de kiosk, 2 restaurantjes en een slagerij die zich langzaam uitgebreid heeft - voor zover de
beschikbare twintig vierkante meters dat toestaan - tot een supermarktje zodat de dorpsbewoners
geen 20 kilometers hoeven te rijden voor chips, cola en koekjes.
Als we tegen 12 uur weer bij de garage arriveren horen we dat er een sensor moet worden vervangen, dat we de prijs daarvan nog te horen krijgen
en dat alles op maandag gerepareerd kan zijn. Hoopt Joao in ieder geval.
We rijden naar ons eigen dorpje, Póvoa de São Cosme. Slechts 300 inwoners, 1 kroegje en 1 gezellig kerkplein.
En, zo zien we op de wegwijzers, een uitkijkpunt, de Miradouro de Penha. We besluiten er naar toe te wandelen en treffen een mooi uitzicht over de vallei
van de Mondego-rivier. En, volgens het informatiebord ter plaatse, ligt onder ons tegen de berghelling
een vindplaats van een in de Romeinse tijd bewoond dorpje.
En warempel, wanneer we goed kijken zien we ook onze dome in de verte. En als we héél goed kijken zien we
zelfs poes Lidl lopen. Denken we tenminste...
|
|
PT Póvoa de São Cosme 