| |
Om ons heen ligt een woest en onherbergzaam landschap, met verbazingwekkende regelmaat onderbroken door
een oude en reeds eeeuwenlang verlaten ruïne. Mensen moeten in vroegere tijden toch weinig eisen aan hun
omgeving hebben gesteld, of onze fantasie schiet tekort en dit gebied was in eerder eeuwen gewoon
in cultuur gebracht. Honderd meter stroomafwaarts kunnen we ook nog een bouwval onderscheiden,
en van locals horen we dat daar voorheen een watermolen stond. Dus moet er vroeger iets te malen zijn geweest,
wat op z'n minst de verbouw van allerlei graangewassen doet vermoeden.
De weg hierheen moet toen ook een stuk begaanbaarder zijn geweest: we kunnen ons niet voorstellen
dat over deze af en toe erg steile weg met graan en/of meel beladen karren reden, voortgetrokken met 1 pk.
We hebben hier een moestuin om gedeeltelijk in onze eigen behoeftes te voorzien. Deaardbeienoogst is voorbij,
maar de tomatenplant brengt uitbundig tomaten voort, en de peperstruik voorziet met spelend gemak in onze
behoeftes. Om de dag geven we ze water; met temperaturen die oplopen tot 44 graden is dat ook wel nodig.
In de ochtend wordt er, zelfs al is het overdag over de 40 graden, dauw afgezet, ook op de
trappen tussen de dome en het terras. En de zolen van onze binnenschoenen zijn niet van rubber maar van plastic,
en hebben dan ook geen anti-slip kwaliteiten.
Je voelt hem al hangen... of beter gezegd: glijden.
Het was acht uur in de ochtend; we hadden nog niet ontbeten en ik liep even de trap af naar het terras
om te kijken of ik iets kon spotten van het wildlife in onze omgeving. Tenminste, dat wilde ik.
De bovenste trap nam ik probleemloos, maar zodra ik een voet op de volgende zette (er zijn er 12), gleed ik onderuit en vervolgde
de tocht naar beneden in versneld tempo, en met gebruik van zitvlak en rug in plaats van mijn voeten.
Even buiten adem, maar die vond ik al snel weer terug. De balans van de valparij: een beurs zitvlak,
een geschaafde arm, een geschaafde hiel en een gekneusde rug.
De eerste drie 'verwondingen' schreef ik al snel af, maar mijn rug bleek het probleem. Die was pijnlijk.
en dan zeg ik het voorzichtig.
Enfin, de eerste dagen daarna lag ik op de bank commando's te geven, iets wat me goed afging, vond ik zelf.
raadpleging van het www leerde mij dat je tot wel drie maanden 'plezier' van een rugkneuzing kunt hebben;
gelukkig was ik na enkele dagen weer in staat rond te lopen, zij het omzichtig en niet te lang.
Over het terras zijn zeilen gespannen om de zon te weren.
De dome, en het terras, zijn gelegen in de vallei van de Mondego rivier. In zo'n vallei is de wind vaak een eigen wil;
in ons geval komt hij uit het westen. Buienradar, weer-on-line of weerplaza mogen aankondigen dat de wind vandaag uit het zuid-oosten blaast,
bij ons is dat west. En de voorspelling mag vinden dat de windkracht mazimaal 2 beafort is, bij ons is dat - overdag tenminste -
minstens 4.
De zeilen hangen er dan ook zelden ontspannen bij, wat nogal wat vraagt, niet alleen van de zeilen maar
ook van de touwen waarmee ze zijn vastgebonden. En die blijken aardig verweerd door de Portugese zon!
En breken dus, met een zekere frequentie.
|
|
PT Póvoa de São Cosme 