| |
Enkele maanden geleden alweer was ons busje geAPK't door een keurmeester opgeleid voor de RDW. En enkele weken geleden
kreeg hij ook nog een grote beurt. Voldoende reden, zo veronderstelden we, om aan te nemen dat een heen-en-weer trip naar Portugal
zonder problemen zal verlopen. Gewoon starten en rijden, zo veronderstelden we.
En dat hadden we dus niet moeten doen. Want net dààr ging het mis, aan de onderkant.
Maandag willen we wegrijden bij de Intermarché in Miramont-de-Guyenne na het inslaan van de nodige boodschappen, als Mieke opmerkt dat er wel erg
veel vloeistof onder de auto ligt. 'Lag dat er al?' vraagt ze, onschuldig. Nu is het niet mijn gewoonte om elke
parkeerplaats waar ik ons busje neerzet bij nadering uitgebreid te inspecteren op verontreinigingen. Goed, ik kijk wel,
maar ik let enkel op de aanwezigheid van glas, modder en diepe plassen.
Een controlerend geworpen blik op de onderzijde van het motorblok sprak echter boekdelen. Of, liever gezegd,druppels.
Ik open de motorkap - na enig zoeken naar de bedieningshandel daarvoor - en controleer de motorolie.
Die staat gelukkig op normaal. Tja, en nu, zo denk ik. Stukje rijden, zo besluit ik. Motor starten - geen probleem.
Er verschijnen geen rode alarmlichten op het dashboard, (raar woord trouwens, is er een Nederlandse versie voor?) maar dat wil niet
alles zeggen. Tenslotte is onze trouwe vierwieler alweer 19 jaar oud, dus allerlei moderne digitale voorzieningen en controles
schitteren door afwezigheid. Wanneer ik echter wegrijd voel ik het direct: de stuurbekrachtiging doet het niet.
Het is misschien moeilijk voor te stellen voor de jongere generatie, maar vroeger, heeeeel vroeger, hadden auto's
geen stuurbekrachtiger. Echt waar! Joh, vroeger waren er zelfs auto's zonder usb-aansluiting! Of met een asbak!
Ooit, alweer ruim 40 jaar geleden, had ik ook nog zo'n auto gehad, een Crysler Simca 1308. Dus dacht ik dat ik best wel
ermee huiswaarts kon rijden - dat was tenslotte maar een kilometer of 10. En inderdaad, zonder verdere incidenten en
met onderweg een flinke work-out voor mijn biceps arriveren we op onze bestemming.
We bellen de ANWB die er na 15 minuten achterkomt dat wij helemaal geen Europa-dekking hebben... Vaag herinneren we ons dat
we tijdens Corona besloten dat we voorlopig geen Europadekking nodig hadden. En dat besluit is natuurlijk nooit meer herzien!
Eerst maar eens boodschappen uitladen en koken - onze eigenaren zullen in de loop van de namiddag arriveren, en we hebben ze
een maaltijd beloofd. En natuurlijk vraagt de hond ook dringend om wat aandacht.
Onze gasheer en gastvrouw arriveren, en 's avonds dineren we tesamen.
De volgende ochtend bespreken en bekijken we de problemen van ons busje. Onze gastheer, A, is een fervent autosleuteraar,
speurt na enig zoeken het oliereservoir voor de stuurbekrachtiging op en constateert wat we eigenlijk al wel dachten:
het reservoir is leeg. Verdere diagnose wordt bemoeilijkt door de beschermplaat die onder het motorblok is gemonteerd.
We willen wat olie bijvullen om te kijken of het er uit druppelt, loopt of spuit, maar we weten niet zeker welke
olie er in moet,
Geen probleem; we stappen in de auto van A en rijden naar de dichtsbijzijnde doe-het-zelver, een Bricomarché, in Miramont-de-G.
Daar treffen we een nieuw problem: de zaak gaat pas om 9 uur open, en het is kwart over acht... Twee andere garages
treffen we ook nog gesloten, maar een derde is niet alleen open, maar beschikt ook nog over de specifieke olie die we
nodig hebben!
Terug thuis laten we een kwart liter olie in het reservoir lopen. De auto even starten en we zien de zojuist aangeschafte olie
in rap tempo tussen de kiezels verdwijnen.
J, A's vrouw, heeft inmiddels gebeld met een kennis annex monteur - altijd handig - en die weet te vertellen dat we er niet
mee kunnen rijden zo, omdat er mogelijk vervolgschade gaat ontstaan. Hij heeft wel tijd om er naar te kijken maar geen
sleepauto, J belt nog een uurtje en vindt dan een garage waarvan de eigenaar toch al onze kant uitkomt. Hij wil best
even naar ons busje komen kijken om uit te vinden of hij ons kan helpen. Wel 50 euro voorrijkosten.
Een kwartie later komt hij, werpt enkele blikken, zowel van boven als - voor zover mogelijk - van onderen. Hij weet ons te vertellen
dat de boosdoener een kapot slangetje is, en dat hij dat waarschijnlijk vandaag nog wel kan repareren. Zijn garage is 8 kilometer
verderop, en hij ziet er geen probleem in om die afstand gewoon met ons busje te rijden.
A heeft intussen met zijn inmiddels ook gearriveerde zoon gesproken en biedt ons namens zijn zoon een vervangende auto aan, een Golg GTI.
Die we in dank aannemen.
Een lang verhaal kort: we rijden naar de garage, laten daar ons busje en telefoonnummer achter en rijden met de Golf naar Eymet, waar we in
de tuin van het kasteel een kopje koffioe drinken. Tegen drieën rijden we terug naar de garage waar ons busje alweer gerepareerd blijkt!
We rijden met twee auti's terug naar J&A, laten onder vele dankbetuigingen de Golf achter, nemen afscheid van
Tom Collins en tegen vieren rijden we weg, richting Portugal.
Ik was van plan om niet langs de kust Spanje in te rijden, maar Google wijzigt onderweg de door mij uitgestippelde route zodat we uiteindelijk
toch via Biarritz, Bidart en Saint-Jean-de-Luz naar Spanje rijden. En het is inderdaad erg druk met toeristen, op dit traject.
Tegen negen uur 's avonds passeren we de Spaanse grens en wordt het toch tijd, zo vinden we, om een slaapplaats te zoeken.
Maar ja, anders dan in Frankrijk zijn de campingborden hier, aan de noordkust van Spanje, niet dik gezaaid. Een kwartiertje later
ziet Mieke toch bij een splitsing een campingbordje voorbijflitsen. Even verderop kan ik de auto keren, en volgen we de afslag
met het campingbordje, wat ons enkele honderden meters verderop aflevert voor de ingang van de camping.
We melden ons bij de receptie en warempel, voor een busje of een tent is er nog wel plaats. We rekenen af en volgen
een campingmedewerker op een electrische scooter de helling op, waar we een tent- annex busjesveldje vinden met minieme
plekjes, waar de sufplankdichtheid gemiddeld toch wel op 1,5 per standplaats ligt. We kiezen en installeren ons op een plekje, en
vijf minuten later valt de duisternis.
Omdat dit wederom voor één nacht is besluiten we wederom geen tent te zetten, en gewoon in ons busje te slapen,
We eten ons diner, slapen, douchen en eten ons ontbijt, waarna we klaar zijn om - het is dan dus de volgende ochtend - te vertrekken.
Intussen hebben we ons verbaasd over de minieme staanplaatsen, ook voor de chalets. Er kan net een niet te grote auto
worden geparkeerd, en dan is er nog plek voor 2 stoelen en een tafel. Als die tenminste niet te groot zijn uitgevallen.
Wij rijden via de A1 richting Burgos, en zeker de eerste 50 kilometer is dat een prachtige route, onder en over de
uitlopers van de Pyreneeën. Daarna verder via Valladolid en Salamanca, met de nodige adem-, koffie-, thee- en lunchpauzes.
Tegen half zes stoppen we in Ciudad Rodrigo, 20 autominuten verwijderd van de Portugese grens. Het is een oude ommuurde stad aan de Águeda
rivier, een zijrivier van de Douro. Het stadje is al millenia lang bewoond; in de 12e eeuw werd door de graaf van Rodrigo
de muur om de stad gebouwd, als verdediging tegen de Moren. Weet u meteen waar de naam 'Stad van Rodrigo' vandaan komt.
We strijken neer op de camping aan de rivier, en zetten ditmaal ons tentje: het plan is om morgen het stadje te bekijken en
dus 2 nachten hier te verblijven. Het opzetten gaat soepeler dan verwacht... Nu maar hopen dan ons luchtbed, in geen 15 jaar gebruikt,
opgeblazen blijft. Ook al omdat de meegebrachte pomp het ventiel mist; we moeten het luchtbed dus handmatig (maar dan met de mond)
opblazen.
We maken kennis met Antoinette, die ons de beste plaats aanwijst (zowel in de ochtend, middag en avond schaduw: het is heet in het binnenland van Spanje).
Zij is samen met hond Kiek al drie maanden onderweg met een camper, en is van plan nog een half jaartje door Europa te reizen.
Het diner is eenvoudig maar in een luxueuze ambiance, zittend aan een tafel. Wow!
Na het diner, de afwas en een douche gaan we nog even koffiedrinken bij Antoinette; tegen 1 uur gaan we slapen.
De volgende ochtend, na een ontbijt, gaan we de ommuurde stad bekijken.
We steken daarvoor de rivier over. We hadden het gisteren al gemerkt, maar de rivier is duidelijk de plek waar alle 'inboorlingen',
versterkt door een aanzienlijk deel van de campingpopulatie, verkoeling zoekt op deze warme dagen. Het is druk, in en om
de rivierstranden, terwijl de grote parkeerplaats bijna leeg is.
We wandelen omhaag naar de oude stad en gaan door de oude stadspoort, de Puerta de la Colada o de Águeda, naar de Plaza Mayor,
inderdaad het centrale plein. Daar treffen we iedereen die niet in de rivier verkoeling heeft gezocht aan op de terrassen aan de lunch.
Verder zien we erg weinig mensen die dag. Aan de buitenzijde van de ommuring liggen grote parkeerterreinen leeg in de zinderende zon
te bakken, hopende op busladingen toeristen die nooit gekomen zijn...
Toch is de oude stad bezienswaardig en keurig onderhouden, met relatief weinig leegstand. En, we waren het al vergeten maar dit is Spanje,
alles behalve de terressen is gesloten tussen twaalf en een uur of vier / vijf. Zo ook de naar zeggen prachtige kathedraal,
waar we enkel de gevel van kunnen bewonderen.
We besluiten om in het park een kopje koffie te gaan drinken, en lopen onderweg nog even de Alcampo supermarkt in. Het park ligt er
rustig en bijna verlaten bij; op een bankje tegenover ons zit een ouder echtpaar (vermoeden we - we hebben de trouwringen
niet gecontroleerd), uitgerust met een grote boodschappentas op wielen. De serene stilte in het park is haar duidelijk
te veel; via haar telefoon schalt een plaatselijk radiostation over de besproeide grasvelden.
Pas na een kwartiertje vertrekken ze naar de Alcampo en keert de rust weer...
We wandelen nog een half uurtje door de stad en sluiten af met een wandeling over de stadsmuren; geen sinecure in de hete zon.
Terug naar de camping, even het zweet afspoelen in de douche en ons avondmaal bereiden.
Daarna gaat de zon onder en dat lijkt ons het moment om ons tentje op te zoeken.
De volgende ochtend ruimen we alles weer eens op en in, nemen afscheid van Antoinette en Kiek en rijden naar Portugal, en naar ons volgende
adres; aan de Mondega rivier gaan we oppassen op kater Lidl. Naar de supermarkt, ja...
De laatste 5 kilometers gaan over een onverharde weg, die duidelijk te lijden heeft gehad van wegstromend regenwater, met flinke
diepe geulen, soms overdwars. Het busje laat ons gelukkig niet in de steek, vandaag - we arriveren heelhuids op
onze bestemming, bij de dome.
Onze gastheren arriveren direct na ons, en we krijgen een uitgebreide rondleiding.
Maar daarover later meer.
|
|
FR Bourgougnaque
ES Oiartzun
PT Póvoa de São Cosme 