| |
Onze overnachtingsplek, een parkeerplaats naast de weg aan de rand van het dorp, wordt om stipt half acht 's ochtends
overspoeld met zwaar materieel. Het kruispunt naast ons wordt opnieuw geasfalteerd
en dat wordt grootscheeps aangepakt; tientallen in fluoriserend geel en oranje gestoken
mannen en vrouwen sluiten één rijstrook af, aan vier kanten wordt een mannetje met een stopbord geplaatst
om het verkeer te regelen en in hoog tempo wordt de weg opgebroken, het puin afgevoerd
en wanneer wij tegen negen uur vertrekken, worden we met voorrang doorgevlagd
en is de werkploeg alweer druk bezig met asfalteren.
Ietwat aangestoken door al deze daadkracht stoppen we in Tura Beach waar we de Tura Headland Walk
lopen, een kilometer of drie door een fascinerend, duister en
ondoordringbaar bos (behalve dan over de keurig aangelegde wandelpaden),
eindigend in een door de Tasmanzee omzoomde kaap.
Even verderop, in Merimbula, baden we pootje in Lake Merimbula, aan de monding van Boggy Creek.
We kunnen het niet laten, even later staan we in Eden op een uitkijkpunt te speuren
naar walvissen. Goed, we weten dat het nog een maand te vroeg is voor walvissen, maar ja, die beestjes
kunnen toch niet klokkijken? Geen vis te zien, maar we spotten wel een onderzeeër.
We laten New South Wales achter ons en rijden een nieuwe deelstaat binnen, Victoria.
Waar we neerstrijken in Genoa, langs de Genoa rivier, op de Genoa Campground, naast de Genoa Playground.
Soms is het leven lekker simpel.
|
|
