De reis ontstaat

Ergens in de zomer van 2003 ontstond het idee om een jaartje op een leuke plek in het buitenland te gaan wonen. Even de carrière aan de wilgen hangen en gewoon niets doen. Een jaar op een mooi zonnig plekje. Of twee zonnige plekjes. Of meer…

Het plan veranderde geleidelijk in een jaartje reizen.

De reis krijgt vorm

Beiden werkten we ons met plezier een slag in de rondte in een fulltime job. We polsten onze respectievelijke werkgevers wat ze ervan zouden denken als we eens een sabbatical jaar zouden nemen. Zij liepen niet echt warm voor dit idee.

Tot onze vreugde, want onze plannen waren inmiddels al weer verder gegroeid.

We hadden onze bedenkingen over een sabbatical met alle verplichtingen die er aan vastzitten, waarbij de vooraf vastgestelde datum van terugkeer ons nog wel het minst charmeerde! Het leek ons heerlijk om weg te gaan zonder ultimatum aan de horizon, geen vertrek met de einddatum al in het vooruitzicht.

En hoewel in onze banen nog legio mogelijkheden lagen om voorlopig niet gezapig te worden, wisten we heel zeker dat we reizen veel leuker zouden vinden. We besloten dan ook om gewoon ontslag te nemen – geen banden meer, dat sprak ons enorm aan.

We wilden voorlopig geen eigen woning meer. De boel werd verkocht.

De reis krijgt wielen

Nadenkend over hoe we de reis wilden gaan maken, kwamen we al snel tot het besluit om een caravan aan te schaffen. Er was namelijk nog een derde reisgenoot in dit avontuur: een 20-jarige Europese korthaar die (heel af en toe) luisterde naar de naam Jerry. Helaas hebben we in Griekenland afscheid van elkaar moeten nemen.

Dat Jerry met ons mee zou gaan op deze reis was voor ons vanzelfsprekend. En reizen met een kat sluit een heleboel manieren uit. De caravan was hier de ideaal passende keuze. Wel hadden we nog niet eerder op deze manier gereisd. Alles was dus nieuw voor ons … Na lang wikken en wegen, en een bezoek aan elke serieuze caravanspecialist in Nederland, viel de keuze op een klimaatbestendige Polar 560 GS 2.3.

Op de laatste werkdag liet Jan de leaseauto tezamen met laptop en mobiele telefoon achter bij zijn voormalige werkgever, en reisde per trein zijn nieuwe leven tegemoet.  

Mieke’s auto was ongeschikt om voor de caravan te zetten. De wagen werd ingeruild en had reeds de volgende dag een nieuwe eigenaar.

Er moest een trekauto voor de caravan komen. Het moest een flinke zijn – onze caravan weegt 1600 kilo. Na alle suv’s en 4wd’s aan een zorgvuldige toets te hebben onderworpen, kozen we voor iets heel anders: een Saab 95 Estate 3.0 V6 Automaat. We waren al verkocht, toen deze wagen bij de dealer de hoek om kwam (sch)rijden. 

De Saab bleek een fantastische auto om in te rijden. We kunnen hem echt eenieder aanraden. Echter … hang er geen caravan achter. Want een werkauto, dat is deze mooie jongen zeker niet. Zodra de heuvels bergen werden, begon onze auto kuren te vertonen. Uiteindelijk verruilden we hem voor een Toyota HiAce. En daar hebben we geen spijt van. Al kijken we elkaar nog wel eens weemoedig aan als we ergens een zilvergrijze Saab 95 Estate zien…

De reis in plaatjes

We hadden al een Sony DCR-PC2E videocamera in ons bezit, en die gebruiken we tot op de dag van vandaag. Om ons avontuur vast te leggen en om verslag te kunnen doen aan het thuisfront vonden we een compacte digitale fotocamera onmisbaar.

Onze eerste aanschaf was een Sony Cybershot DSC-T1. Wat ons vooral tot deze camera deed besluiten was het hoge aantal pixels, de kwaliteit van de lens en de compactheid. Een goede keuze. Toen het toestel na twee jaar trouwe dienst en tienduizenden foto’s de geest gaf, kochten we in Italië dan ook onmiddellijk de opvolger, Sony Cybershot DSC-T9. Alle reservebatterijen en geheugenkaarten konden in gebruik blijven.

Toen ook deze Sony na twee jaar intensief gebruik het in mei 2008 voor gezien hield, wilden we toch graag weer een camera met wat meer mogelijkheden. En dan kom je al snel uit op spiegelreflex. We kozen voor een robuuste Nikon D-200 met een Nikon AF-S 18-200mm VR objectief. Het huis-tuin-en-keuken camerawerk zou de Nokia N95 (jawel, onze telefoon) gaan waarnemen.

De reis wordt getoetst

Begin juni 2004 werd de caravan afgeleverd bij onze dealer. Er moest nog het een en ander aan worden verbouwd, maar half juni stond ie te pronken op onze oprit! Alles was gereed voor onze eerste caravanbelevenis. Wij hadden vroeger wel eens een tentje uitgelaten langs de Loire en in Zuid-Engeland, maar dat was al meer dan 20 jaar geleden. En Jerry was al helemaal niet gewend aan caravan of auto, voor hem zou de overgang nog het grootst zijn. Na een weekje proefkamperen in Noord-Scharwoude bleken we ons alle drie verrassend snel aan te passen aan een leven op 10 m2!

Alsof we ervoor geboren waren! Na nog wat laatste voorbereidingen vertrokken we in augustus 2004 opgeruimd (in meer dan een betekenis) uit Nederland en uit ons oude leventje.

De reis gaat verder

Aanvankelijk leefden we in de veronderstelling dat we na een jaar of wat wel weer vaste grond onder de voeten zouden willen hebben. Dat kon in Nederland zijn, Spanje, Portugal, Griekenland, Italië, wat ons betreft zelfs Thailand, Aruba of Bali! Ergens in de wereld lag een plekje op ons te wachten; we moesten het alleen nog even vinden.

Het liep anders. We zijn nog altijd onderweg, en het bevalt ons uitstekend! We zoeken ook niet meer naar het speciale plekje – we voelen ons overal thuis.

 

Wij zijn er weg van