Wigry was onze eerste pleisterplaats in Polen, terug uit de Baltische Staten. De voornaamste reden dat we hier aanlegden was dat Wigry halverwege op onze route naar Warschau lag. En de reden waarom we er maar één nacht verbleven was omdat we haast hadden.
Tja, daar ga je dan toch weer. Haast. Wij. Twee woorden die we eigenlijk nooit meer in één zin willen gebruiken! Woorden die tot ons verleden horen te behoren! Maar we hadden afgesproken met vrienden in Berlijn. En we wilden natuurlijk Warschau nog zien. En zoals gewoonlijk hadden we al langer over de trip gedaan dan gepland. En dus hadden we... geen haast, natuurlijk! Laten we zeggen dat we het erg snel op ons gemak deden…
En Wigry bleek best de moeite waard om er even aan te leggen. Mooi gelegen aan een meer, met alle waterpret van dien. En tegenover de camping lag een oud klooster van de Camaldulenzers (voor intimi de Witte Benedictijnen) waarvan nog vele elementen bewaard waren gebleven ook al functioneerde het tegenwoordig meer als een soort hotel - in 1999 heeft JPII hier nog een nachtje doorgebracht tijdens zijn Poolse pelgrimage.
De camping was nog niet eens zo slecht - voor een Poolse camping. We werden ingeschreven en mochten een plekje uitzoeken. Daar waren we ons net aan het installeren toen een delegatie van drie mensen namens de receptie ons op kwam zoeken.
Één om het woord te voeren, één om dat in het Duits te vertalen en één wiens functie als delegatielid ons onduidelijk bleef. Voor de morele ondersteuning? Als toezichthouder? Als stagiaire bezig met een leertraject?
De boodschap die ze over wilde brengen was al snel duidelijk. Natuurlijk mochten we blijven staan waar we stonden. MAAR. Er zou die avond een feestje worden gegeven, op de camping. En de feestgangers zouden op het veld naast ons gaat staan. En Polen die een feestje geven willen nog wel eens onstuimig en luidruchtig worden. 's Nachts. En was het dan niet verstandiger van ons om enkele tientallen meters verderop te gaan staan, zodat de door ons te ervaren overlast wat beperkter zou blijven…
We besloten om het delegatieadvies maar op te volgen en verkasten naar een nieuwe plek, 30 meter verderop.

Enkele uren later kwamen de eerste feestgangers het terrein opdruppelen en werden de eerste tentjes opgezet. Het was duidelijk een bedrijfsfeestje. En de medewerkers van dat bedrijf moesten mobiel zijn, getuige het feit dat ze met tientallen aan kwamen zetten in een donkerblauwe en waarschijnlijk geleasete (is dat Nederlands?) Opel Astra.
Zodra ze in voldoende getale aanwezig waren werd een enorme barbecue aangestoken, de muziekinstallatie aangezet, de biervaten aangeslagen en nam het feest een aanvang.
Wij vonden het die avond wel meevallen met de overlast en sliepen die avond moeiteloos in.
's Ochtends werden we om 8 uur gewekt doordat de klassieker "Stairway to Heaven" van Led Zeppelin uit de boxen ging schallen.
Kijk, als je dan toch meent dat je om 8 uur 's ochtends keiharde muziek moet laten horen dan zijn er beroerdere keuzes, natuurlijk. Maar enkele Nederlandse medekampeerders, waarschijnlijk al danig gefrustreerd door de herrie van afgelopen nacht, vonden dit de spreekwoordelijk druppel en kwamen op hoge poten naar onze Poolse feestneuzen gelopen om die mede te delen dat het geen pas gaf om op dit tijdstip zo'n herrie te maken. Blijkbaar - wij hoorden de commotie aan vanuit ons bed en konden dus enkel het auditieve aspect van de opschudding volgen - was dit voor de ontwakende Polen geen reden om de volumeknop omlaag te draaien, wat uiteindelijk leidde tot een bezoek van de Nederlanders aan de receptie om hun klacht in te dienen. Die op hun beurt zagen blijkbaar geen noodzaak tot verder actie wat weer tot gevolg had dat onze opgewonden Nederlanders hun spullen inpakten en binnen een kwartier van de camping waren verdwenen…
Wij wilden die dag ook verder trekken dus vervoegden we ons een uurtje later bij de receptie. Die bezorgd informeerden of we niet te veel overlast hadden ondervonden van het vrolijk samenzijn van de Astra-bezitters.
En vervolgens aanboden om de normale campingprijs te halveren als compensatie! Kijk, dat zijn nog eens goedmakertjes!