Elke Nederlandse kampeerder die we de afgelopen weken waren tegengekomen in de Balten kende Wim en camping de Harmonie.

Wim had een paar hectares bos een kilometer of 12 verwijderd van de hoofdstad Vilnius in Litouwen en runde er een camping. Naast dit bedrijf verwerkte hij de bomen in zijn bos ook nog tot stoelen en tafels. Voor export naar Nederland werden konijnenhokken gemaakt en ook nog eens 350.000 vogelhuisjes per jaar. Hij was ook de trotse oprichter van een taleninstituut waar de Litouwers hun internationale oriëntatie tot uiting konden brengen, en de foto's aan de wanden getuigen van zijn carrière als Kerstman, koorleider en correspondent voor de Wereldomroep.
In vroegere jaren trainde hij het Litouwse Olympische wielrennerteam, en tegenwoordig bestierde hij een clubje jonge wielrenners uit de buurt: hij voorzag ze van kleding, fietsen, scholing, een baan of wat ze ook nodig hadden.

In de gemeenschapsruimte van de camping stond een enorme tafel, en elke avond tegen achten stonden Wim en de koffie daar klaar. Je kon aanschuiven voor een bakkie, je eigen drank meebrengen of gewoon even voor een praatje binnenvallen. Elke avond zat er een wisselend gezelschap reizigers ervaringen uit te wisselen of te luisteren naar de boeiende verhalen van Wim. Meestal was eenieder tegen middernacht wel uitgekletst, maar we hebben er wel eens tot 03:00 gezeten…

Midden op de tafel stond een grote glazen pot met geld. Eenieder die geld over had kon daar een bijdrage deponeren voor een van de vele sociale projecten die Wim in de omgeving sponsorde. Dat veel mensen zich daartoe geroepen voelde bleek uit de hoeveelheid munten en briefjes van 10, 20 tot wel 50 euro die in de pot zaten. En dat Litouwen en zelfs de Nederlandse vakantiegangers hier veel vertrouwen verdienden bleek uit het feit dat die pot dag en nacht onbeheerd op tafel stond, waar iedereen er zo bij kon!

De eerste ochtend kondigde Wim aan dat hij naar Vilnius moest en vroeg of wij een lift wilden. Een uurtje later zette hij ons, voorzien van een plattegrond en een levensfilosofie, af in het centrum van de hoofdstad.
We bezochten de Poort van de Dageraad, de laatst overgebleven poort van de oude vesting waar de Kapel van de Gezegende Maria het antwoord van Oost-Europa is op Lourdes en Santiago de Compostela.
Het hier hangende icoon van de Maagd heeft namelijk genezende krachten (ja echt!) en je ziet dan ook een niet aflatende stroom knielende en biddende gelovigen, voornamelijk vrouwen.
Deze kapel wordt veel bezocht door Polen, wat waarschijnlijk de oorzaak was voor het feit dat de beroemdste Pool ooit, Johannes Paulus II, hier in 1993 een rozenkrans kwam bidden.
Na dit zoveelste hoogtepunt in de reli-verdwazing die wij aanschouwden brachten we nog wat tijd door op de markt, waar we de armoede schrijnend zagen uitgebeeld door mannen en vrouwen, veelal op leeftijd en waarschijnlijk zonder werk of uitkering, die de producten van hun moestuin probeerden te slijten: een doosje met daarin 4 gebutste appels, een schamel zakje boontjes en één potje zelfgemaakte pruimenjam.

We hebben met Wim afgesproken dat hij ons weer zou oppikken bij het treinstation in Rudiskus, maar de treinen rijden vandaag niet. We probeerden Wim te bellen maar hij nam niet op en had al eerder vertelt dat hij nooit zijn voicemail afluisterde. Ten einde raad toch maar ingesproken dat we een uurtje later en met de bus komen.
Bij de bushalte in Rusidkes zagen we echter geen Wim. Pas na herhaalde pogingen lukte het ons Wim te pakken te krijgen; hij was echter fietsen en stuurde zijn vrouw, Irena, wel om ons op te pikken. Een kwartiertje later stonden we weer op de camping.