Mensen houden ervan om in groepen te opereren. Een soort kudde-instinct. Na-apen. We zien het onderweg wel vaker: hangt één man een hangslot aan een brugleuning en binnen de kortste keren hangt de hele brug onder de hangsloten; hangt één vrouw een rozenkrans aan een hekwerk en voor je het weet zakt de hele afscheiding krakend in elkaar onder de zware last van duizenden kransen.

Zo moet het in Siauliai ook zijn begonnen: één boerinnetje dat één kruisbeeld op een heuvel zet. En een wens deed of een smeekbede of zo. Die vervolgens verhoord werd, natuurlijk. Dus ons boerinnetje vertelt dat aan de buurvrouw die denkt "Verrek, dat kan ik ook"! Kruis nummer twee wordt neergezet, net iets groter natuurlijk dan het vorig want verschil moet er zijn, tenslotte. De rest van het verhaal wordt dan meer van hetzelfde en voor je het weet staan er duizenden kruizen op die heuvel.
En dat is natuurlijk een doorn in het oog van de Sovjets, die al dat gebid zonder einde maar niets vinden. Die sturen dus een bulldozer om het hele zwikkie op te ruimen, waarna de goegemeente, nu niet alleen om religieuze maar ook uit politieke overwegingen, opnieuw alle kruizen neerplant. Waarna de Sovjets de aloude ambtenarenwijsheid bezigen: als het de eerste keer niet werkt, doe je het gewoon nog een keer. Dus gaat er opnieuw een bulldozer overheen. Wat dan weer tot gevolg heeft dat het voor de Litouwers ècht the thing to do wordt: als je tegen de Sovjetoverheersing bent dan moét je een kruis gaan planten in Siauliai. En ja, hoe reageer je dan als Sovjetambtenaar? Precies, drie keer is scheepsrecht! Opnieuw die bulldozer op laten komen draven!

Het is maar goed dat ze daarna onafhankelijk zijn geworden. Dus staan er momenteel weer een 40.000 kruizen op die heuvel (en wij geloven het direct als iemand beweert dat het er 100.000 zijn). En al die kruizen hebben niets meer met politiek te maken maar gewoon weer met allerlei idiote religieuze redenen.