Wij waren er vroeger altijd van overtuigd dat we een hond wilden!

We leerden Diana kennen toen we al twee dagen op camping Kalev in Tallinn, de hoofdstad van Estland, kampeerden, aan de voet van de TV-toren. Niet dat ze ons al niet eerder was opgevallen; zo groot was de camping niet. En ze had een enorme Honda Goldwing motor met zijspan en een Nederlands nummerbord bij. En ze kampeerde alleen, en alleengaande vrouwen zie je bijna nooit op een camping. En ze had een enthousiast grappig druk hondje bij, Pippi genaamd.
Enkele dagen later kwam ze op een ochtend geschrokken aangelopen. Haar tas, met al haar geld en papieren was uit haar tent verdwenen terwijl ze aan het douchen was!
Via de receptie werd de politie gebeld die enkele uren later getweeën aan kwamen rijden in een surveillanceauto. Na even wat heen en weer praten met de receptioniste als tolk kwam het verzoek of Diana even mee wilde gaan naar het bureau om haar aangifte af te werken.
Dus vroeg ze ons of wij enkele uurtjes op Pippi wilden passen.

Het gedeeltelijk nog ommuurde Middeleeuwse hart van Tallinn lijkt de afgelopen 500 jaar amper te zijn veranderd - behalve het winkelaanbod en de mensen. Tenzij je natuurlijk één van de vele 'Middeleeuwse' winkels bezoekt. Vroeger telde de ommuring maar liefst 66 torens, waarmee Tallinn de best beveiligde stad in Noord-Europa werd.
Estland ligt dan misschien het verst van West-Europa af, de Esten vonden wij nog het meest verwesterd van de drie Balten. Misschien ligt het aan de nabijheid van Finland (de Finse en Estse taal is ook al familie van elkaar), maar de gemiddelde Est heeft de omzwaai naar een Westerse economie en cultuur al lang geleden gemaakt en zwemt erin als een vis in het water.

En zo liepen we dus met een hond aan de lijn door het centrum van Tallinn. En niet zomaar een hond maar Pippi, een viervoeter die we de afgelopen dagen goed hadden leren kennen. En hij ons: elke ochtend zat hij op ons caravantrapje te wachten tot wij op zouden staan - Diana had hem al diverse malen beschuldigd van afvalligheid, ontrouw, verraad en overlopen!
En we merkten dat het heel anders loopt, met een hond. Allereerst moet je er steeds op beducht zijn dat zo'n hond zijn behoeftes heeft, en niet altijd het benul of de uitgekozen plek daarvoor wel geschikt is! Wat tot gevolg heeft dat de stad meer uit hondenperspectief dan uit mensenperspectief wordt bekeken; we zien meer schoenen, sokkels, stoepstenen en straathoeken dan gevelstenen, etalages, torens en mensen.

Bovendien kun je niet zomaar ergens binnenlopen; als we iets van binnen willen bekijken, het zij een kerk, een winkel, een toeristenbureau of een fraaie binnenplaats, dan moet dat met een hond bij toerbeurt. Waardoor alles twee keer zo lang duurt, je elkaar veel minder op de boeiende ontdekte details kunt wijzen en je veel minder het gevoel hebt dat je samen op stap bent.
Maar toch. Als hij hijgend wacht tot we verder gaan lopen en een vertrouwde blik op je werpt. Of als je even op een bankje gaat zitten en hij meteen op schoot springt. Als hij vol vertrouwen achterin de auto voor het raam naar buiten kijkt. Als hij wild kwispelend naar je toe wil lopen als je even weg bent geweest om een gebouw van binnen te aanschouwen.
Tja. Dan worden stoepstenen toch ook wel leuk om naar te kijken. En is het ook wel eens leuk om in je eentje en je eigen tempo een kerk te bekijken.

Wordt het dan toch tijd voor een hond???