Er kwam geluid uit de computer. Nu kennen we onderhand echt wel alle pingen, tjirpen, ratels en piepjes die een computer normaliter uitstoot, maar dit klonk anders. Geen elektronische maar een mechanisch geluid. En voor zover ik weet zit er maar één stukje mechanica in onze PC: de vaste schijf. En het scherm lichtte niet als normaal op met de opstartcontroles. Daarmee hoe je geen genie te zijn om te constateren dat er iets stuk lijkt; waarschijnlijk het ergste wat stuk kan gaan, de vaste schijf.
Meteen de stroom eraf gezet en daarna, na een snel kruistekens en een smekende blik naar boven (sommige dingen die je in je jeugd hebt aangeleerd raak je nooit meer kwijt…) opnieuw de boel aangezet. Met hetzelfde resultaat.
Daar sta je dan, met een kaduuke PC, een laatst gemaakte back-up van 3 weken geleden (dan denk je daar opeens aan!), middenin Nergenshuizen (zo classificeerde ik in ieder geval de Balten, op IT-gebied). Wat nu?
De ervaring heeft ons geleerd dat je als kampeerder in dat geval een wondermiddel tegen alle kwalen bij de hand hebt: vraag het de receptie! Achteraf is het vaak ongelofelijk op welke wilde problemen een bezoek aan de receptie een oplossing biedt! En ook dit keer werkte het wondermiddel feilloos! Natuurlijk konden ze ons een adres in Riga geven waar we met de PC terecht konden. Maar uh - de receptionist had ook een vriendje. Die was inspecteur van politie en daarna wiskundeleraar geweest maar was enkele jaren geleden overgeschakeld naar de computerbuzznizz. Die wilde hij best wel bellen om te vragen of tie tijd had om morgen even langs te komen. We spraken af voor de volgende dag om 12 uur.
Stipt op tijd kwam de receptionist aanlopen, met computertechnicus Raymond in zijn kielzog, die op zijn beurt was beladen en volgehangen met tassen met daarin de gereedschappen en materialen, zo bleek. En een dure spiegelreflexcamera, want Raymond was qua opleiding leraar, van beroep computertechnicus maar zijn ziel zat in de vogels, zo bleek. Hij was diezelfde ochtend al voor dag en dauw op pad geweest om vogels te turen en had, vond hij, enkele magnifieke opnamen gescoord!

Op ons verzoek probeerde Raymond eerst om de vaste schijf weer aan de praat te krijgen om een kopie te kunnen maken van de gegevens. Dus werd het inwendige van de computer bekeken, werden wat draadjes losgemaakt en weer vast gesoldeerd, wat stekkertjes losgemaakt van het moederboard en weer vastgezet en werd de computer uiteindelijk weer onder spanning gezet. En warempel, onder het oog van de meester zagen we de bekende Windows-meldingen bij het opstarten op het scherm oplichten. Hij deed het! Mieke e n ik waren al een lijstje aan het opstellen van bestanden en directories die we wilden saven toen Raymond zei: "One moment; I'll reconnect the CD-player" en de computer herstartte. Dat is te zeggen: trachtte te herstarten. Het ratelende geluid van de vaste schijf had een alles vernielende bijklank en Raymond sprak de gevleugelde woorden: "O shit! It died in the hands of the doctor!".
Inderdaad bleek de vaste schijf niet meer te benaderen te zijn. En waren we alle gegevens en foto's van de afgelopen drie weken kwijt! Raymond monteerde een nieuwe harde schijf en installeerde daar allerlei programma's op om de zaak weer draaiende te krijgen. Alles bij elkaar bleef hij een uur of vier doorwerken. En hij voelde zich enigszins bezwaard toen hij in totaal 30 euro voor zijn vier uren in rekening bracht. Tenslotte was de patiënt overleden…