De Koerse Nering is een vreemd fenomeen. Stel je een lang (ruim 100 kilometer) en smal (tussen de 2 en de 4 kilometer) schiereiland voor. De onderste helft, dat vastzit aan het vasteland, is van Rusland. De bovenste helft zit dus niet vast (we zeiden schiereiland, toch! Wel opletten, hoor!), al scheidt slechts 200 meter water de Koerse Nering van het vasteland.
In de op die manier gecreëerde baai - jawel, de Koerse Baai - zitten vogels, erg veel vogels. En vlakbij onze camping was blijkbaar een van de favoriete hangplekken van enkele vluchten. En dat waren vluchten waar een gemiddelde sprinkhanenplaag trots op zou zijn! Voor zover mijn vogelkennis reikt - en ik kan net het verschil duiden tussen een ooievaar en een mus (een ooievaar kleppert, en een mus niet) - was het een spreeuwensoort. Ze zaten in ieder geval massaal in de bomen, vlogen dan massaal op om een rondje te vliegen en landden daarna weer opnieuw in de bomen. Enorme zwermen dus, bijna griezelig in hun massaliteit. En ze waren nog agressief ook; als een zwerm overvloog werden we gebombardeerd met vogelpoep, zo leek het. Overal om ons heen hoorden we het plop-plop-plop-plop-plop van gemiste projectielen! Een vreemde gewaarwording en nee - we werden niet geraakt.

We staken de baai over naar het schiereiland en namen de bus.
Tenminste, dat wilden we. Zeg nu zelf, op een schiereiland van 2 kilometer breed.
Hoe ver kan de bushalte dan van de veerboothaven afliggen? Waarom zou je überhaupt bij een veerboothaven een bushalte aanleggen? Het antwoord op de laatste vraag moeten we schuldig blijven; de bushalte bleek zich op 3 kilometer van de aanlegsteiger van de veerboot te bevinden. Logisch? Ach, logica is tenslotte een gevaarlijke vorm van redeneren die pas kan worden toegepast als je alle feiten kent. En enkel de paus en Peter R de Vries kennen alle feiten…

Ons eerste doel was het bos van Juodkranté. In dit bos zijn door diverse Litouwse kunstenaar honderden houten beelden geplaatst net als thema: heksen. Kabouters, trollen, draken, aardmannetjes en natuurlijk heksen kunnen hier dan ook in grote getale worden bewonderd! En allemaal nog uit het pré-harry-potter tijdperk! Wij vonden het een betoverend plekje!

We reden door naar Nida, aan de Russische grens, beklommen de wandelende duinen terwijl ze even stillagen en zagen de donkere silhouetten van de Russische grenstorens in de verte. Het einde van Europa. Maar toch… ook aan de andere kant wonen vogels en, vast ook wel, heksen. Want een grens is enkel in een mensenhoofd een einde!