Na alle problemen met de motorkoeling, afgetopt door het afbreken van de trekhaak, waren we overtuigd geraakt van de ongeschiktheid van de Saab als trekauto, en tijdens ons verblijf in Nederland hadden we hem ingeruild voor een Toyota Hiace. De toekomst zal leren dat het een goede keuze is geweest, al was het in het begin wel even wennen.
Met de aanschaf van een andere auto hadden we ook opeens de beschikking over een ingebouwd navigatiesysteem van het merk Alpine, wat door ons al snel werd omgedoopt in Pien.
Dat bleek, behalve vele voordelen, toch ook enkele nadelen met zich mee te brengen. Die werden in ieder geval mede veroorzaakt door de leeftijd van Pien; ze was geboren in 2003, en hoewel ik druk op het internet heb gezocht naar aanvullingen op de software heb ik dat niet kunnen vinden. De wegenkennis van Pien hield dus op in 2003, en daarmee had ze met name in het voormalige Oostblok een informatieachterstand. Het begon al in het oosten van Duitsland, maar ook in Polen, Estland, Letland en Litouwen was men voortvarend bezig aan het aanleggen van nieuwe infrastructuur.
Piens reactie op wat voor haar een cross country trip moest lijken was steeds hetzelfde. Eerst raadde ze aan om onze kennis van de verkeersregels aan te scherpen en enkele minuten later kwam de kreet "blijf deze weg volgen" waarbij de intonatie haar onzekerheid over het bestaan van de "weg" duidelijk aangaf. Zodra we een weg kruisten die dan wel in haar systeem aanwezig was kregen we gretig het advies om links- dan wel rechtsaf te slaan. Je zou verwachten dat je aan een weg kon zien dat hij nog niet ouder was dan 3 jaar, maar die classificatie bleek vaak onverwacht problematisch. Dit alles had tot gevolg dat de aanwijzingen van Pien met de nodige scepsis moesten worden bekeken. In steden bleek ze steeds zeer betrouwbaar, daar veranderde het straatbeeld blijkbaar amper. Maar in de meer rurale gebieden was een goed richtingsgevoel vaak onontbeerlijk om de aanwijzingen van Pien op hun merites in te kunnen schatten…

Soms, als het traject naar de volgende bestemming simpel was en de routebeschrijving naar de camping duidelijk leek, lieten we Pien dan ook slapen. Wat weer een nieuw probleem met zich meebracht: blijkbaar onthield Pien waar ze het laatst wakker was geweest. Als we haar dan op een nieuwe plek, enkele honderden kilometers verderop, weer inschakelden was ze even helemaal van slag. Het kon soms wel een half uur duren voor ze dan weer spoorde. Natuurlijk net als je een adres in bijvoorbeeld Frankfurt moet vinden…

Als we nu de indruk wekken dat een navigatiesysteem enkel kommer en kwel met zich meebrengt scheppen we echter een verkeerd beeld.
Reeds op onze derde reisdag, op weg naar Mielenko in Polen, redde Pien ons uit een potentieel benarde situatie. De kiem van deze reiscrisis was gelegen in het feit dat ik het tanken graag zo lang mogelijk uitstel. Enerzijds omdat ik het geld het liefst zo lang mogelijk zelf wil behouden, anderzijds kost tanken altijd weer tijd, en hoe minder vaak je tankt hoe meer tijd je overhoudt. In Nederland is dat zelden een probleem met een benzinestationdichtheidsindex (je merkt het: we verzinnen ze waar je bijstaat) van zeker drie per 10 vierkante kilometer. In de noordoosthoek van Duitsland bleek deze index aanmerkelijk lager te zijn; we waren al 50 kilometer onderweg op wat in deze contreien voor een snelweg doorging en hadden nog geen pomp gezien. Dertig kilometer terug was het waarschuwingslampje al gaan branden, en als de wijzer van de benzinemeter nog lager aan wilde geven zou hij van het dashboard af moeten springen. En binnen geen velden of wegen was iets anders te bekennen dan velden en wegen. Al kilometers lang verwachte ik elk moment een bord te ontdekken met de melding dat er 4 kilometer verderop een benzinestation lag, maar tot nu toe wilde de werkelijkheid niet overeenkomen met mijn verwachtingen. Het was Mieke die op het lumineuze idee kwam om het even aan Pien te vragen. Die ons wist te melden dat we bij de volgende afslag, 2,8 kilometer verderop, de snelweg moesten verlaten, naar links afslaan en dan na 2,3 kilometer zouden we het verlangde benzinestation vinden. We besloten om deze aanwijzingen maar op te volgen en zagen opgelucht na de opgegeven afstand de gele Shell-schelp opdoemen. Ik vermoed dat de laatste kilometers op wilskracht en dieseldampen werden afgelegd; we dachten de auto samen vooruit!

Wat ons betreft had Pien haar plaats in ons team veroverd.