wijzijnerwegvan
in week 42...

In 2009 al schaften we het aan: een externe wifi-antenne die ervoor zorgt dat we, vaak in plaats van enkel bij de receptie, over de hele camping, zelfs in de caravan, wifi hebben en dus naar hartelust kunnen internetten. Zonder meer één van de beste investeringen die we het afgelopen decennium deden! En op maandag glijdt de antennte stilletjes van de kabel en belandt achter de bank in het tussenschot wat ten behoeve van de ventilatie de rugleuning van de wand scheidt. Na ampele pogingen om het ding met kapstokken, magneten, en verbogen haken eruit te vissen, besluiten we om desnoods de hele bankconstructie te slopen, maar opduiken zullen we het. Tafel en kussens worden buitengezet en de inhoud van de kist waarachter de antenne is beland, wordt tijdelijk in kratten en dozen verpakt. De achterkant van de kist is van dun multiplex, ontdekken we nu, en blijkt enigszins buigbaar. Als we met veel kracht (ahum) de achterwand weten te buigen, kunnen we met de vingertoppen juist bij onze antenne! En even later ligt het kleinood weer te pronken op tafel!
We hebben nieuwe campingstoelen nodig. En waar we in Nederland blindelings naar een stoelenboer kunnen rijden waar we uit honderden modellen, kleuren en kwaliteiten kunnen kiezen blijkt de keuze in de omgeving van Cambrils beperkt. We vinden een kampeerspeciaalzaak (da's al bijzonder) waar we keuze hebben uit maar liefst drie modellen. Daar zitten onze stoelen niet bij, en zonder iets aan te schaffen keren we huiswaarts.
We krijgen nieuwe en Belgische buren, zo zien we aan de nummerplaat. Onderling, zo horen we al snel, spreken ze Frans. Walen, dus. En als we even later, als we met de buurvrouw in gesprek zijn, terloops vragen of ze ook Nederlands verstaat antwoordt ze verbaasd: "Non, non. En Belgique en parle Français!".
Een jaar of tien geleden waren we druk bezig met plannen voor het leven wat we nu leiden en vierden we onze allerlaatste vakantie: we wilden naar Barcelona en hadden daartoe een weekje Salou geboekt. We verwachten dus een feest van herkenning als we op woensdag de tweewielers nemen en over een riant fietspad tien kilometer naar het noorden en naar Salou peddelen, maar komen bedrogen uit. De hele boulevard is flink onder de schop genomen en de enige bekende lijkt de Bamboo Bar te zijn. Daar zaten we destijds te keuvelen op het terras, of toch ook niet ... In tegenstelling tot Cambrils waar we af en toe nog een enkele badgast ontwaren is het in Salou nog druk, op het strand. Langs de kust is een kronkelend wandelpad aangelegd, nu en dan met open staalroosters boven de woest op de rotsen brekende golven.
Ook op de boulevard van Cambrils is het goed toeven, ook bij avond. Een mild zeebriesje, het ruisen van de golven, een heldere sterrenhemel, de geur van ozon, de lichtjes van de haven en, verderop langs de kust, van Salou. We rusten even op een bankje en beluisteren de stilte. Dat was toch wel een geweldig plan destijds, om te gaan reizen!