wijzijnerwegvan
in week 23...

Agde heeft ook een berg, en deze week hebben wij hem bedwongen! Nou ja, berg mag je het eigenlijk niet noemen; met 112 meter valt de Mont Saint Loup in de categorie 'heuveltje'. Toch is het een overblijfsel uit vroegere roerige tijden; het heuveltje huisvest de resten van een heuse vulkaan, de belangrijkste in de hele Languedoc! Van dit donderende verleden is echter niets meer terug te herkennen; het vredige bergje is bebost met fraaie pijnbomen, en de enige warmte komt van de koperen ploert aan de hemel. Wij genieten van de verre einders en mooie vergezichten; in het noordwesten ligt Agde onder ons, in het noorden de 560 hectares moerassen van het natuurreservaat Bagnac, begrensd door het Étang de Thau, in het zuidoosten liggen de havens van Cap d'Agde voor ons uitgespreid en het zuidwesten wordt in beslag genomen door Grau d'Agde met de monding van de Hérault en op de achtergrond de Pyreneeën. Een klein heuveltje met een groots uitzicht! En bovenop ligt een oude vuurtoren, beschermd door een eeuwenoude vesting. Waar we helaas niet in mogen...
Vroeger, en op andere campings, was het heel normaal dat de wifi-verbinding even werd verbroken. Even de router resetten was dan meestal voldoende. Hier zijn we verwend, de afgelopen weken, met een krachtig en stabiel signaal. Tot vandaag. En dat gebeurt natuurlijk 's avonds, als de receptie al lang is gesloten. De hele avond internetloos! Met trillende handen en rooddoorlopen ogen kunnen we gelukkig de volgende ochtend weer inloggen!
De Mail de Rochelongue, een winkelcentrum aan de rand van Cap d'Agde, is in het weekend het toneel van Les Arts á la Plage. De eerste dag gaan we natuurlijk even kijken; er wordt druk geboetseerd aan een paar zandsculpturen, er worden objecten van aangespoeld drijfhout opgezet, honderden kleurige mobiles draaien rond op de zeewind, een enorm, rood sardineblik siert de boulevard waaruit de ingeblikte sardines door het duin heen de weg terug naar zee trachten te vinden. En als klap op de vuurpijl is een tiental plastic zakken gevuld met water opgehangen aan een lang gespannen lint. De zakken zijn allen lek en lopen langzaam leeg in een eronder staande zandzak gevuld met strandzand, waarin zich een bloempot bevindt. Zodra een zak helemaal leeg is, wordt hij door de kunstenaar vervangen door een nieuwe, gevulde waterzak. Een titel hebben we niet kunnen ontdekken bij dit kunstwerk... Twee dagen later komen we op de laatste dag van het evenement nog even kijken naar het eindresultaat. Helaas stort de regen die dag met bakken uit de lucht, en als we tegen vijven arriveren wordt nog juist de laatste kunst door de artiesten weer gereduceerd tot zijn elementaire vorm en ingepakt voor transport. Terwijl wij net erg benieuwd waren welke extra dimensie de regen aan de lekkende zakken zou geven!