wijzijnerwegvan
in week 17...

Cap d'Agde is het toeristische hart van Agde; met de aanleg ervan werd in 1969 begonnen. Maar er is meer nodig om de verwende toerist te paaien dan een aangenaam klimaat, kilometers strand en een kolossale jachthaven. Midden in de haven is dan ook het 'Île des Loisirs' aangelegd, het vrijetijdseiland. Behalve een aantal eet- en terrasgelegenheden is er een gigantisch parkeerterrein, een indrukwekkend Dinopark met een midgetgolfterrein, een waterparadijs en een kermis. En het Lunapark opent deze week, ietwat vroeg in het seizoen, haar deuren. Vanaf 4 uur kun je hier van alle geboden geneugtes genieten; botsauto's, spookhuizen, achtbanen, gokkasten, schiet- en gooitenten en ga zo maar door. De belangstelling is nog maar mager, deze openingsweek, maar met wat fantasie kunnen we ons de sfeer in het hoogseizoen wel voorstellen.
In Agde bezoeken we de antiek- en curiosamarkt; fraaie meubels, lampen, kroonluchters en schilderijen. Maar gelukkig past dat allemaal niet in onze caravan!
Op het strand wordt het al drukker, deze week, al blijft de waterpret veelal nog beperkt tot bouwen en bakken met vormen, emmers en schepjes. Op zaterdag wordt er zelfs een zandkastelenwedstrijd georganiseerd; helaas gloort die dag nat en winderig, en als we 's middags de resultaten van de bouw gaan zien, vinden we slechts enkele verregende exemplaren.
In het weekend komen vrienden Nel en Frans langs, onderweg van hun overwinteradres in Portugal naar hun zomerresidentie in Nederland. Ze brengen slecht weer mee; als we de volgende dag een lange wandeling door Agde maken, worden we voortdurend belaagd door de gestaag vallende regen.
Heel toepasselijk schuilen we even in de kapel van de Knieling, de reden waarom Agde ook als bedevaartplaats populair is! Volgens de legende was God zo tegen het einde van de Middeleeuwen kwaad op de arme mensen van Agde, en hij stuurde de zee om ze te verzwelgen. Maria herself kreeg medelijden met de door het woeste water bedreigde dorpelingen, viel op haar knieën op een toevallig nog boven het water uitstekende rots en bad God om genade. Ach, de Heer luisterde natuurlijk naar zijn moeder en bracht het water weer tot rust. En toen alles en iedereen tot bedaren was gekomen, bleven de knieafdrukken van Maria in de rots achter, waar om heen prompt een kapel verrees. En dan hoeft enkel nog een arme ziel een kaarsje op te steken voor een zieke koe die vervolgens beter wordt, et voila, een bedevaartsoord is geboren. We bewonderen het ijzeren rooster waaronder de legendarische knieafdrukken liggen verhuld.
Om geheel in stijl te blijven schuilen we ook even in de oude Saint Etienne kathedraal, een uit zwart basalt in de 12e eeuw opgetrokken steenmassa, met in de kapel een verrassend doorkijkje naar de crypte.
Koud en nat arriveren we weer op de camping. Een mooie tijd, besluiten we, om bij de pizzakraam langs de camping - bestaande uit een zeer oude, omgebouwde bestelbus waar iedere avond van zes tot tien uur de pizzabakker met zijn dcohterje gereed staan om uw culinaire pizzawensen te vervullen - vier van die Italiaanse versnaperingen te bestellen! Het menu is met de hand geschreven over her en der geplaatste gele kartonnen borden en is moeilijk te ontcijferen in de nog altijd neervallende regen, en de uiteindelijke verstrekte bestelling blijft geheel in lijn met deze sfeervolle entourage: de pizzabakker bakt er niet veel van... Maar gezellig wordt het wel, die avond!