wijzijnerwegvan
in week 18...

Eind april, aan de oostkust van Spanje. De temperatuur komt amper boven de twintig graden, af en toe miezert het een beetje en regelmatig waait er een straffe wind. Het winterweer is fraai geweest, met veel zon en amper neerslag, maar dit voorjaar wil het maar niet zomeren in deze contreien! De eerder in een vlaag van optimisme opgebouwde rieten strandparasollen zijn door de windvlagen omver geworpen en liggen verspreid over het strand en vooralsnog lijkt de exploitant dat prima te vinden; klanten voor zijn ligbedden blijven massaal weg met dit haast Nederlands aandoende weer.
Het weer is overigens wel het enige aspect van de natuur dat blijft steken in voorbije seizoenen, en we zijn getuige van het opmerkelijke baltsgedrag van een mandarijneend. Later ontdekken we dat deze zelfde eend zijn nest bouwt in holle bomen en maar liefst een meter of acht hoog boven de grond; als de eendjes uit het ei komen moeten ze op eigen kracht de afdaling naar moeder aarde uitvoeren en belanden dan ook met een flinke smak op de bosbodem, waar ze nog even nastuiteren. Een wonder van de natuur, dat die frêle kuikentjes die eerste stap van hun leven overleven.
Het strand is deze week een tableau vol tegenstellingen. Hier staat een jongen in een zwembroek te balanceren in de branding, even verderop ligt een mevrouw topless haar eerste zonnebad te nemen en daar weer naast zit een stel in een warme trui met daarover nog een dikke jas zichtbaar te kleumen in het zonovergoten zand.
We lopen nog een traject van de bomenroute, een uitgezette wandeling langs het groen van Oropesa del Mar, samen met een folder die allerlei bijzonderheden van de onderweg aangetroffen bomen vermeldt. We hebben al eerder stukjes van deze route gelopen, toen de meeste bomen nog bladloos waren, en nu verrassen sommige ons met bloesem of een fikse bladertooi.