wijzijnerwegvan
in week 16...

Julian is het manusje-van-alles op onze camping, een altijd vrolijke en goedgemutste Roemeense veertiger die we vaak halsbrekende toeren uit zien halen op zijn fietsje terwijl hij een meterslange ladder met zich meetorst. De afgelopen weken is hij druk doende geweest alle rood geverfde fietspaden op het campingterrein over te schilderen in een fris blauw kleurtje waarbij vooral de fraai gesjabloneerde rijwielafbeeldingen de nodige concentraties vergen. Deze week wordt zijn schilderscarrière onderbroken en begint hij met de renovatie van de afwasplaats. Begrijp ons niet verkeerd; wij zijn zeer gecharmeerd van deze camping en willen beslist niet zeuren. Maar van de 14 kranen op de afwasplekken lekken er 10, en het vergt een steeds grotere krachtsinspanning om ze redelijk dicht dan wel open te draaien, dus een vervanging van het kranengebeuren zouden wij toejuichen. In plaats daarvan worden echter alle wand- en vloertegels van vooralsnog de helft van de wasruimte met een kango en een hoop herrie verwijderd. Tussen de om hem heen in gruzelementen vallende tegels staande zingt Julian luidkeels succesnummers als 'Hay mucho trabajo' (Wat heb ik toch veel werk), 'Que porqueria!' (Wat een rotzooi!), 'O my God!' als er weer een ris tegels naar beneden keilt en zijn persoonlijke voorkeur 'O o Marííía'.
In de nabijgelegen tuin zwemmen de eerste eendenkuikens van het voorjaar; twee dagen later blijken ze moederloos, en kruipen onrustig opeen in een inderhaast in elkaar geknutselde afrastering in een rustig hoekje van de tuin; van de negen zijn er dan nog zes over...
De tribunes voor de Daviscup zijn aan het einde van de week alweer goeddeels verdwenen; vast alweer op weg naar een nieuw evenement.