wijzijnerwegvan
in week 01...

Op Tweede Kerstdag wordt er door een aantal mensen op de camping een kerstlunch georganiseerd. Iedereen is welkom! Wie wil deelnemen, bereidt een schotel naar keuze, neemt een drankje mee en schuift aan. Wij vinden het een geweldig idee, maken in de ochtend een aardappelsalade, nemen onze stoelen op en gaan erheen. Naar schatting zijn er wel 50 kerstvierders! In een laantje van de camping staat een achttal tafels aaneengeschoven tot een lange rij, waarop alle bereide gerechten staan geëtaleerd; van pannenkoek tot zure haring, van wiener schnitzel tot kippensoep, van gevulde eieren tot gevulde dadels, van kaasblokjes tot verse salades, van mini-pizza tot hors d'oeuvre, van visrolletjes tot rauwkost, van mandarijnen tot kroepoek, van gekonfijte vruchten tot patétoast, de dis is werkelijk rijk voorzien! Het restaurant van de camping levert spontaan een bijdrage aan de feestvreugde in de vorm van een 10-liter schaal sangria, en na een uurtje wordt het dessert feestelijk onthuld: tiramisu in wat toch wel de grootste schaal in de tupperware-collectie moet zijn! De zon werpt een vriendelijk licht op de feestdis, één van de organisatoren houdt een korte en bijzonder relevante speech in drie talen ('Okay Leute, AAAANVALLLUUUHH') Een bijzonder geslaagde, smakelijke en gezellige middag volgt!
Bij de meeste toeristenbureaus, zo is onze ervaring, werken enthousiaste, behulpzame en opgeruimde mensen. Niet echter, zo blijkt, op deze namiddag in Marina d'Or. De deur is op slot, maar na enig rammelen klinkt er gestommel binnen en wordt de deur ontsloten door de dienstdoende medewerkster. Een ietwat norse gelaatsuitdrukking, en ook haar houding is weinig toeschietelijk. Nee, verklaart ze, de VVV weet niets over de verhuur van appartementen. Waar we dan wel moeten wezen, ze heeft geen idee. Wat er plaatselijk georganiseerd wordt voor Driekoningen, ze heeft geen idee. Maar vast wel iets, geeft ze toe na wat aandringen. Ja warempel, daar heeft ze een folder over! Met wat moeite overtuigen we haar ervan dat we daar best een exemplaar van mogen hebben. We hoeven het papier nog net niet uit haar handen te trekken... Jawel, zo weet ze, er gaat een trein naar Valencia. Maar hoe laat??? Poe, nee, geen idee... Ja hoor, ze heeft internet op haar PC. Ja hoor, ze wil best even opzoeken wanneer de treinen naar Valencia rijden. O, willen jullie ook weten hoe laat de trein terug gaat? Jaha, op zon- en feestdagen gelden andere tijden. Jawel, op zaterdag ook. O, dat kunnen jullie allemaal niet onthouden? Jullie willen een afdruk hebben? Ja hoor, dat kan. Ietwat vermoeid trekken we tenslotte de deur achter ons dicht. Vast van alles vergeten, denken we...
Met het nieuwe jaar in zicht gaan we op kappersjacht. In de diverse salons van Oropesa werpen we een taxerende blik om in te schatten waar we het meeste kans van slagen hebben om knapper naar buiten te komen dan naar binnen. We laten ons verleiden door een trieste blik in de ogen van een uit het raam starende kapster - geen klant in de zaak te bekennen, een veeg teken, en toch denken we dat zij de klus kan klaren, met de kam en de scharen - Het resultaat mag er wezen!
De laatste avond van het jaar brengen we door met een ouderwetse klucht van Het Theater van de Lach: Geen Gedonder in het Vooronder. Tegen middernacht gaan we naar het strand. De jaarwisseling verloopt verder rustig, in Marina d'Or. Uit één appartementencomplex schalt de muziek van een uit de hand gelopen feestje over de verder goeddeels verlaten straten, en in de hotels worden beschaafde en bescheiden jaarafsluitingen gevierd in avondjurk en smoking; enkel wat rondrennende kinderen zorgen voor wat actie.
Op Nieuwjaarsdag nemen we de fiets - jawel - naar Oropesa en maken een lange wandeling over de nagenoeg verlaten boulevard. En om precies 19:56 ontvangen we een sms'je van Huub, Marc, Linda en Jeroen. Ze zijn zojuist uit Nederland vertrokken voor het traject van 1735 kilometers naar Oropesa del Mar. Terwijl wij gaan slapen, rijden zij onze kant op, ergens in Frankrijk. We zijn er weg van!