wijzijnerwegvan
in week 48...

Op de Veluwe wisselen bossen zich af met heidevelden, en op maandag, als we de Schenkenshulroute over de heide volgen moet ik steeds weer denken aan een oud liedje: De Veluwe is onze prairie.
Op dinsdag besluiten we het dak van de caravan eens onderhanden te nemen en lenen we ter plekke een ladder. Hiermee uitgerust klimmen we omhoog en schrobben, spoelen en boenen het dak. Om vervolgens de ladder een metertje verder te zetten en daar het poetsproces te hervatten. Het gaat van een leien dakje totdat we de allerlaatste meter willen afwerken. We moeten nog slechts twee emmertjes water halen. Jan klimt in de ladder en Mieke ziet dat die dreigt weg te glijden. Jan daalt af, zet de trapleer wat rechter, en gaat nogmaals de hoogte in. Amper ter bestemming aangekomen, glijdt de ladder plotsklaps met een rotvaart onderuit! Jan valt er met een smak bovenop!
Auch. Even stilte. Nadat Jan zijn adem hervindt, stellen we vast dat er in ieder geval nog leven inzit. Na enkele minuten strompelen we gezamenlijk de caravan in, waar Jan op een bank neerzijgt.
Na een half uurtje en twee kopjes thee blijkt de schade zich te concentreren aan de linkerkant; knie, bovenarm en voet. En die laatste neemt indrukwekkende proporties aan. We besluiten het voor die dag aan te zien, maar de volgende dag zoeken we een arts op. Die constateert gescheurde enkelbanden en mogelijk een breuk; we moeten voor röntgenfoto's naar het Apeldoornse ziekenhuis. Gelukkig gaat het snel: we arriveren bij het hospitaal, schrijven ons in, de afdeling radiologie blijkt al van onze komst te weten, we wachten in totaal slechts één minuut in een wachtkamer - niet eens tijd om een tijdschrift te lezen, merkt een patiënt verongelijkt op - en Jan wordt tegen het licht gehouden. Binnen 5 minuten krijgen we de uitslag: de radioloog heeft geconstateerd dat er niets gebroken is. Een half uurtje na aankomst staan we alweer buiten!
Zes weken. Veel rusten. Jan kan geen pas verzetten en we gebruiken ons busje zelfs om naar het sanitair te rijden...