| |
Adelaide is de laatste stad van enige omvang op onze route vóór Perth, een afstand van ongeveer 2.700 kilometer.
Vandaag laten we alle inmiddels bekende plekjes en mensen hier weer achter ons, waarschijnlijk
voor altijd, en wenden we ons busje noordwaarts, op weg naar de Nullarbor Plain en de grote leegte.
Eerst nog even om de Spencergolf heen, met onderweg stadjes als Port Augusta, Port Lincoln en Elliston.
Maar die zijn niet voor vandaag,vandaag reizen we naar het gehucht Lochiel, en het meer Bumbunga.
Tenminste, dat is het plan.
Tegen elven zijn we reisvaardig en starten we de motor. Tenminste, dat was het plan.
De camper heeft acht dagen stilgestaan. En in die tussentijd hebben we de accu leeg getrokken,
met telefoons opladen en portieren afsluiten en weer openen met de automatische
vergrendeling. Meer kunnen we eigenlijk niet bedenken, wat stroomverbruik van de auto-accu verklaart.
Maar, linksom of rechtsom, er is te weinig stroom om de auto te starten, dat is in ieder geval duidelijk.
Uitgaande van de hoop dat een blik op de accu werpen zou kunnen helpen, open ik de
motorkap waar - de kenners zullen het weten - geen spoor van een accu valt te bekennen. Aha, flitst even
door ons heen, de accu is gejat! Geen wonder dat de auto dan te weinig stroom heeft om te starten. Maar
nee, in dat geval zou ook de portier vergrendeling niet werken...
Ten einde raad werpen we een blik op de handleiding, en komen tot de ontdekking dat de accu
onder de vloer voor de passagiersstoel is ingebouwd! Na even haspelen opent zich een luik en
ligt de batterij in al zijn luister voor ons! Helaas blijkt al snel dat een blik werpen en een keertje
aan de kabels trekken exact het effect heeft wat we er van verwachten: geen.
De buurman zit intussen belangstellend naar onze capriolen te kijken, dus vragen we hem
of hij startkabels heeft. Hij hoort dat we Nederlands zijn, en vertelt dat hij en zijn vrouw drie
jaar in Nederland hebben gewoond. Hij spreekt zelfs de taal. Er ontstaat al snel een levendig gesprek,
zeker nadat zijn vrouw zich in het gesprek mengt. We vergeten bijna waarvoor we hem aanspraken...
Uiteindelijk komen we toch terug op de falende accu, en of hij ons daarmee kan helpen.
Nou, zegt hij met alle arrogantie van de beter uitgeruste caravanner, ik heb pas een hulpaccu aangeschaft.
Kunnen we die meteen eens uitproberen.
Zo gezegd zo gedaan (als je tenminste een handige buurman hebt) en na het aansluiten van de
hulpaccu en een minuutje wachten starten we zonder verdere problemen de bus.
En het werd net gezellig! Nou ja, met een lopende dieselmotor naast je, sta je ook
niet meer echt leuk te kletsen, dus bedanken we hen vriendelijk, en rollen het caravan park uit.
Honderd kilometer noordwaarts ligt Port Wakefield, een slaperig stadje aan de monding van de
Wakefield rivier en gelegen aan de A1, je weet wel, die 'snelweg' die Australië omcirkelt.
Wij stoppen er even om de benen te strekken en een kopje koffie te nuttigen.
Een uurtje rijden later - het is dan half vier - arriveren we in Lochiel, aan de oever van
Lake Bumbunga. Als dat visioenen van zeilboten, zwemmen, surfen, aanmeerhavens,
restaurants, hotels en vakantievierende toeristen oproept moeten we teleurstellen.,
Lochiel is een plaatsje met een 350 inwoners (inclusief de omliggende boerderijen),
van enige horeca is in geen velden of weg iets te bespeuren en het enige commerciële
teken van leven wat we zien is een plakkaat bij de lokale kerk waarop in vrolijke
kleuren wordt verkondigd 'Jezus is alive and at large', langs een geopend graf.
Het Lake Bumbunga, ook wel Pink Lake, mag misschien in de lente roze kleuren (roze? Ja, roze! Komt
door het in het water aanwezige caroteen), nu is er geen water en het meer ligt er wit bij.
Geen sneeuw hoor, maar zout.
Honderd meter van de oever rijst een zeeslang op uit het zout.
Natuurlijk gaan we poolshoogte nemen en we treffen er een Australische man met zijn Duitse vriendin,
ze wonen in München, die in zijn jeugd kennismaakte met de originele versie van Loch Eel, het monster,
en nu is teruggekeerd om een jeugdherinnering van veertig jaar geleden te hernieuwen.
Op een dag stond de draak in het zoutmeer, zo vertelt hij.
Het zeemonster is geboren in 1972, toen een inwoner van Lochiel, Gary Taylor, samen met enkele
vrienden een aantal autobanden doormidden sneed, een stuk regenpijp omvormde tot hoofd
en daarmee in één dag Loch Eel creëerden.
Decennia later verdween het hoofd van het monster. Voor Wayne Dennis, een lokale monteur,
voldoende reden om een nieuwe versie van de draak het licht te laten zien,
dit keer gemaakt van glasvezel en ijzerdraad.
Loch Eel, het monster van Lochiel.
Wij zagen het met eigen ogen. Dit monster bestaat echt!
|
|
