Kunst toepassen
Bilbao, 29 juli 2008
Op onze verlanglijst van musea die we beslist eens wilden bezoeken, prijkte al geruime tijd het Guggenheim in Bilbao. Ontworpen door Frank O. Gehry rijst het gebouw sinds 1997 als een slagschip op langs de oevers van de Nervion, een welhaast ideale behuizing voor moderne kunst. Het gebouw alleen al is er zo’n beetje voor verantwoordelijk dat Bilbao zijn reputatie als saaie industriestad verloor en al snel een prominente plaats verwierf op de must see pagina in de Spaanse reisgidsen. Helemaal terecht, naar ons idee!
Al vonden wij het een beetje jammer dat de tentoonstelling over het surrealisme voor de helft bleek te bestaan uit uitgeleend werk van het Boijmans van Beuningen. En dat museum hadden we toch al wel eens eerder doorkruist… Ach ja. Statistieken zeggen dat het gemiddelde museum slechts 7% (neenee, geen typefout. Echt ZEVEN procent!) van haar eigen collectie tentoonstelt. “Ruimtegebrek”, noemen ze dat.
Even verderop aan de rivier ligt een ander voorbeeld van toegepaste kunst: de voetgangersbrug Zubizuri (Baskisch voor “Witte Brug”) van de ingenieuze Santiago Calatrava, die in hetzelfde jaar voor het publiek werd opengesteld.
Het is natuurlijk erg modieus om bruggen, gebouwen, TV-masten en lantaarnpalen te laten ontwerpen door een gerenommeerde kunstenaar, maar er kleven wel enkele risico’s aan. Zo bleek tenminste tijdens de exploitatie van deze fraai ogende brug.
Allereerst werden de glazen tegels op de brug bij (blijkbaar in Bilbao overheersend) nat weer erg glad, wat allerlei val- en slippartijen met zich meebracht. Bovendien bleek glas in de praktijk geen echt slijtvast materiaal te zijn; jaarlijks moeten tienduizenden euro’s worden besteed aan de vervanging van gebroken tegels.
Goed, denk je dan. Dat zijn dan de keerzijden van deze esthetisch fraai ogende medaille.
Maar de wereld veranderde, ook langs de oever van de Nervion. Om tegemoet te komen aan nieuwe voetgangersstromen wilde men de witte brug via een houten vlonder verbinden met een hoger op de oever gelegen straat; na protesten van Calatrava werd de boel weer afgebroken.
In 2006 werden langs de rivier de Isozaki Atea Torens neergezet, en men wilde een extensie aanleggen van de Zubizuri naar deze flats. Om de aansluiting te maken haalde men een stukje van de brugreling weg, waarop Calatrava een proces tegen de gemeente aanspande omdat men de integriteit van zijn kunstwerk aantastte.
En nu, dat mag u gerust weten, maken we ons ongerust. En hopen we maar dat ze er nooit achterkomen…
Want ook wij hebben een stukje toegepaste kunst in ons bezit. Een externe vaste schijf designed, zo stond op de verpakking, door Porsche. En daar zat een voedingskabel bij waar echt niet mee te werken viel – stug, lomp groot en veeeel te lang. Echt design hoor, dat wel. Volgens mij had Porsche wel één van zijn mindere dagen, toen hij aan de aansluitingen toe was. Dus, eh, hebben we hem maar vervangen. En nu hopen we maar dat Porsche er nooit achter komt! Want we hebben echt geen zin in een proces.
Toegepaste kunst. Maar er zijn grenzen…
