De laatste SaabperikelenNeckargemünd, 12 mei 2006
Vanuit Bled willen we via Oostenrijk naar de omgeving van Munchen rijden, om dan de volgende dag door de rijden richting Heidelberg. Alles bij elkaar ongeveer 700 kilometer in 2 dagen over terrein dat niet echt vlak te noemen was: de Alpen stonden een beetje in de weg. Zodra we in Oostenrijk waren stopten we bij een benzinestation om een tolvignet aan te schaffen. Hiermee gewapend kunnen we 10 dagen over de Oostenrijkse A- en S-wegen rijden. Zonde eigenlijk, dat we er maar een dag gebruik van konden maken. Ons voornemen om het vignet aan een Oostenrijkganger te geven zodra we in Duitsland zijn strandde echter op gebrek aan duidelijk herkenbare Oostenrijkgangers. We namen ons voor om, als we nog eens snel rijk wilden worden, aan de Duits-Oostenrijkse grens een handeltje te beginnen in tweedehands tolvignetten. Als de Oostenrijkse regering eraan kan verdienen moet dat ons toch ook lukken!
We stopten in de buurt van Hallein, zo’n 200 km onderweg, om te tanken en even de benen te strekken. Al snel zagen we een bekende plas water zich vormen onder het linkervoorwiel van onze Saab. We openden de motorkap en ontdekten dat de radiator inderdaad zijn kookpunt bereikt had terwijl de ventilator weer eens niets van zich liet horen. Een inmiddels voor ons bekend euvel dat 10 weken eerder in Palermo voor het laatst gerepareerd was. We wachtten tot de radiotor weer was afgekoeld, vulden water bij en reden verder. We stopten bij elke parkeerhaven langs de snelweg om de radiator te controleren, en 25 kilometer verderop was het inderdaad weer raak. Weer even wachten en weer water bijvullen, we waren wat dat betreft de afgelopen maanden routiniers geworden. Twee stops verderop hoorden we opeens de ventilator aanslaan, en verder hadden we die dag geen problemen meer. Wat later dan gepland reden we de camping in Olching bij Munchen binnen. De volgende dag ging het eigenlijk prima, totdat we bij Stuttgard een voor ons alweer onbekend geworden fenomeen tegenkwamen – een file! Daardoor kon de radiator blijkbaar onvoldoende koelen (geen luchtstroom?) waardoor we binnen 500 meter weer langs de kant stonden. Onder buitengewoon veel belangstelling (ik heb wel eens eerder geroepen dat verkeersdeelnemers in een file weer mens worden) en een stortvloed van tips van langskruipende filedeelnemers (het was schitterend weer dus iedereen had de ramen omlaag gedraaid) vulden we de radiator nog een keertje. Zonder verdere oprispingen konden we vervolgens doorrijden naar onze bestemming. En nu wisten we het zeker. Er moest een andere auto worden gekocht…
|
EurowaardeHeidelberg, 15 mei 2006
Hoeveel is 1 euro tegenwoordig nog waard? En 10 euro? 100 euro? Altijd toch moeilijk om uit te drukken. Wat voor mij altijd het beste werkt is om de bedragen uit te drukken in minuten werk. Afhankelijk van je maandsalaris is 1 euro 2 minuut werk, 5 minuten werk, 10 minuten werk of (voor ons) 50 minuten nietsdoen. En dan is 1 euro opeens erg veel. In Nederland zie je ze steeds vaker, de 1-euro winkel. In den beginne dekte de vlag nog precies de lading en was echt alles in de winkel voor 1 euro geprijsd, maar de laatste 1-euro winkel die wij bezochten had reeds 2-euro en zelfs 5-euro rekken in de winkel staan.
De camping van Neckargemünd was prachtig gelegen aan de Neckar-rivier. Nu zijn plekjes aan het water altijd extra leuk, met eenden, zwanen, vissers en andere voorbijgangers om te observeren, maar de Neckar was nog eens extra leuk omdat het een werkrivier bleek. Er voeren voortdurend plezierboten, rondvaartboten en aken voorbij, een kakofonie van schepen die het een genot maakten om rustig in een stoel over het water te staren, met het geruststellende gevoel dat je niet niets zat te doen, nee, je zat te wachten op fotogelegenheden, getuige de camera die naast je op tafel stond. In de schaarse vrije tijd die we op die manier nog overhielden ondernamen we een bustocht naar Heidelberg, waar een rondwandeling door het centrum ons naar de plaatselijke 1-euro winkel leidde. Het kan natuurlijk toeval zijn, maar ik kan me niet herinneren dat we de afgelopen 5 maanden in Italië ook maar ergens een dergelijk verschijnsel tegenkwamen. Blijkbaar hebben Italianen geen behoefte aan 1-euro artikelen. Duitsers hadden die behoefte in ieder geval wel; ik kan me geen enkele trip naar een Duitse stad van enige omvang voor de geest halen waar we niet zo´n winkel tegen zijn gekomen. Wij neusden enige tijd rond in de schappen en kwamen uiteindelijk naar buiten met
Alles bij elkaar een investering van 11 euro (we hebben dus enkel in de 1-euro rekken gekeken!).
Dat lijkt niet veel, totdat je het gaat vertalen in de werknorm! Voor die rommel moet ik dus 550 minuten niets gaan doen! Gelukkig staan de stoelen nog aan de Neckar en heb ik een camera bij de hand. Nu maar kijken hoe lang het duurt, 550 minuten. Tot strakszzzzzzzz…
|
-Top-