El Jub EL Jana

LjubLjana, 7 mei 2006

Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië, werd onze eerste halte in een nieuw land na viereneenhalve maand Italië. Daarmee wisselden we de Euro in voor de Tolar (we kregen er maar liefst 24.000 voor 100 euro; je voelt je meteen weer rijk!), het met toeristen druk bezochte Venetië voor het met studenten overvloeiende Ljubljana, de warme, uitbundige luidruchtige Italiaanse gastvrijheid voor het aarzelende, voorzichtige maar oprechte welkom van de Sloveniërs.

In een reportage in “De Reisgids” van augustus 2001 wordt gesproken over “een aantrekkelijke, haast elegante stad waar het prettig toeven is”. Bovendien “ … biedt als hoofdstad alles, inclusief allure, wat grote steden hebben”.

De KCK van maart 2004 heeft het over een “Verrassend leuke wandelstad. Levendig door 35.000 studenten” en met een “Typisch Midden-Europese sfeer”.

De Slovenië-gids van ANWB Extra vertelt over Ljubljana: “Het leven in deze stad onderscheidt zich met name van dat in ander Europese metropolen door zijn gemoedelijkheid, het bedachtzame levenstempo en een rustig genieten”.

Het moge iedere goede verstaander duidelijk zijn, El Jub El Jana is geen bruisende metropool. Eerder een gezellige en drukke provinciestad.

Het was zondag, dus waren alle winkels gesloten. Maar de zon scheen, rondom de oevers van de Ljubljanica was het een drukte van belang door flanerende studenten en de daar neergestreken kraampjes die (afhankelijk van je kennis, stemming en financiële draagkracht) met antiek dan wel oude rotzooi leurden en architectonisch was er voldoende te bewonderen. We amuseerden ons opperbest.

Terug op de camping merkten we een nieuwe achterbuur op. Hij was dan ook moeilijk te missen: het was een Belgische camper met achterop (naar ons gericht, dus) maar liefst 3 videocamera’s op de camper gemonteerd. En ondanks een overvloed aan lege plekken, had hij domicilie gekozen pal achter ons.

Een korte inspectie leerde ons dat hij ook aan de zijkanten en de voorkant voorzien was van camera’s. In deze audiovisuele vesting ontdekten wij 1 Belg van het mannelijke geslacht. Wij speculeerden druk naar de reden van al dit kijkgeweld. Om voor de hand liggende redenen viel een televisieprogramma met de verborgen camera af. Kon het zijn dat het een soort GPS controlevoertuig was? Was de man (hij was een jaar of 35) als bewaker van een warenhuis werkzaam en zo verslingerd geraakt aan het bekijken van de buitenwereld via camera’s dat het ook zijn hobby was geworden? Een buurvrouw vertelde ons dat zij had gezien dat hij achter elkaar wel 4 kruistekens had geslagen; was de man en godsdienstfanaat die zat te wachten op het laatste oordeel en op deze ingenieuze wijze dacht te ontsnappen aan de aandacht van god?

We wisten het niet, en eigenlijk wilden we het niet weten. Want niet altijd, maar soms. Soms is de fantasie veel leuker dan de werkelijkheid!

Wegwijzers

Bled, 10 mei 2006

Langzaam maar zeker begint heel Europa op elkaar te lijken. Naarmate de cultuurverschillen steeds minder worden ontkom je er niet aan om te gaan denken dat het overal in Europa hetzelfde is.

En dan, net als je gapend weer een grens overschrijdt, weer een land met Aldi’s, Lidl’s C&A’s en Expert’s binnenrijdt, dan slaat de vervreemding toe. Je krijgt het gevoel dat je in een droom leeft want iets, dat voel je direct, iets klopt er niet. De werkelijkheid om je heen is niet in overeenstemming met je verwachting.

Het kan soms lang duren voordat je alle subtiele verschillen hebt opgemerkt.

Natuurlijk, de grote afwijkingen heb je snel door. Zo staat er meestal een andere taal op de verkeersborden, met soms ook nog een ander schrift. Wegwijzers zijn in een andere kleur, en er staat nergens meer met kleine lettertjes “ANWB” opgedrukt. En in Engeland, om maar een voorbeeld te noemen, rij je aan de andere kant van de weg – toch ook wel een significant verschil.

Er zijn ook subtielere verschillen. Het mannetje bijvoorbeeld, die op het driehoekige wit/rode bord staan met “werk-in-uitvoering”. Dat mannetje is in elk land weer net iets anders. Net als de kinderen op de “pas op – overstekende kinderen” borden.

Pas echt storend zijn die verschillen die niet verschillen. Als een bord er hetzelfde uitziet maar iets heel anders betekent.

Als er in Nederland een bord aan de linkerkant van de weg staat met “Karel” erop en een pijl naar rechts, dan moet je rechtsaf slaan om bij Karel te komen. Omdat wij in Nederland enkel vierkante borden gebruiken met een pijl erop getekend wijst een pijl altijd in de richting waarin je moet rijden.

In landen als Frankrijk en Italië hebben de wegwijzers echter de vorm van een pijl! En die wijst nooit naar boven, altijd naar links of naar rechts. Als daar een pijlvormig bord met “Karel” erop aan de linkerkant van de weg naar rechts wijst, wil dat zeggen rechtdoor.

In Slovenië hadden ze een nieuwe variant bedacht op deze regel. We wilden boodschappen gaan doen, dus toen we aan de linkerkant van de weg een pijlvormig en naar rechts wijzend bord opmerkten met daarop “Aldi 1,5km”, ook nog eens op een plek waar je niet naar rechts kon al wilde je graag, was het voor ons duidelijk. Anderhalve kilometer verderop bevond zich een vestiging van de winkelketen “Aldi”. Wij maakten ons geen zorgen toen we na 2,5 kilometer rijden nog geen spoor van een “Aldi” konden ontdekken; voor de zekerheid vermenigvuldigen wij dergelijke aanwijzingen sowieso met de factor 2. Wel keken we vreemd op toen we, nog een kilometer of zo verderop, een pijlvormig en naar rechts wijzend bord aan de linkerkant van de weg zagen staan met de tekst “Aldi 4,5 km”.

De theorie dat de Aldi’s in Slovenië zo dik gezaaid waren dat ze op schreeuwafstand van elkaar lagen verwezen we naar het land van fabeltjes. Ik verdedigde nog even de uitleg dat we door een vouw in de ruimte waren gereden en nu terug in het ruimte/tijd continuüm waren geworpen, maar vond al dat die theorie moeilijk houdbaar was zelfs voordat we, drie kilometer verderop, een soortgelijk bord zagen, ditmaal met de mededeling dan de Aldi zich 8 kilometer verderop bevond.

We waren het er over eens: dit was een spook-Aldi die zich steeds verder van je verwijderde naarmate je dichterbij kwam. We waren druk bezig het achterliggende businessplan te determineren en stopten even verderop om de door ons ontwikkelde theorieën te toetsen aan de realiteitszin van één van de medewerkers van een lokale benzinepomp. Die hielp ons snel uit de droom (of was het een nachtmerrie?). In Slovenië moet je enkel kijken naar de borden aan de rechterkant van de weg. Want veel borden zijn dubbel uitgevoerd, en aan de voor- en achterzijde van de borden staat precies hetzelfde! We reden dus gewoon steeds verder weg van onze Aldi !!!

Bled bracht ons verder wat de reisgidsen ons beloofden: een prachtige bergachtige omgeving met veel vriendelijke en gastvrije mensen waarbij het goed toeven was.

En wij zagen overal weer getuigen van het feit dat we de lente met ons meenamen. Het gele stuifmeel van de naaldbomen wat twee maanden geleden in het Siciliaanse noorden de camping met een fijn laagje overdekte, viel nu hier naar beneden. Op de camping stond er al een man bovenop zijn caravan het dak schoon te boenen. In het meer was een gedeelte van het water helemaal geel. Daarin werden sporen getrokken door wat eenden op zoek naar voedsel, een wonderlijk schouwspel. De fruitbomen in bloei die we in Zuid-Italië zagen, stonden nu hier vol met bloesem.

Soms moet je dan gewoon verder je mond houden. Want beter dan dit kan het leven bijna niet worden…

-Top-