Een ongeluk komt nooit alleen!
ofwel Aanvaring met een veerboot
Adriatische zee, 18 september 2005
Een Saab-garage is in Kroatië enkel te vinden in Zagreb. En omdat we toch graag alle waarschuwingslampjes uit wilden hebben, besloten we over te varen naar Bari, Italië, waar volgens onze servicegids in ieder geval wel een Saab-dealer moest zijn. Daarmee beperkten we het aantal kilometers wat we met een onbetrouwbare auto plus caravan moesten gaan rijden tot een stuk of 20 – en dat leek ons geen probleem.
We voeren ’s nachts over, en met name voor Jerry besloten we een hut te nemen. We moesten anders de hele reis aan dek doorbrengen, en voor een kat leek ons dat helemaal geen goed idee. We zagen Jerry al de gehele overtocht aangelijnd op schoot zitten of erger, overboord springen.
De binnenhut bleek benauwd, warm, klein en raamloos, maar gelukkig hoefden we er maar één nacht te huizen. Het waaide onderweg hevig, waardoor de boot onophoudelijk slingerde en deinde, waar niet alleen wij maar ook Jerry niet gelukkig van werd. Wat doe je zo’n beestje toch aan, als mensenbaasje … Uiteindelijk slaagden we er alle drie toch in de slaap te vatten.
Veilig arriveerden we de volgende ochtend in Bari, en bemerkten bij de controle van de caravan dat de deur niet meer wilde afsluiten. Het slot ging al een paar dagen stroef (wij vermoedden dat er zand in was gestormd) en nu sloot het dus helemaal niet meer. Ach, dachten wij, dat zien we wel weer als we op de camping zijn. We sloten ons weer aan in de rij en wachtten op onze beurt om te debarkeren (moeilijk woord om van de boot af te rijden).
Kennelijk lag de boot tamelijk hoog in het water; de loopplank van de ferry liep nogal steil naar beneden. Tegenwoordig zijn we door ervaring wijs geworden, maar toen vertrouwden we nog blindelings op de aanwijzingen van de bemanningsleden en reden dus van de boot af. Over de loopplank.
Als je in de rijdende auto zit, dan hoor je niets van wat er met de caravan gebeurt, en dat was dan ook precies wat wij hoorden - niets. Ik zag in de spiegel enkele bemanningsleden met meer dan normale belangstelling naar de achterkant van de caravan staren, Mieke zag een toekijkende passagier de hand voor de mond slaan en met wijd opengesperde ogen geschrokken naar onze caravan kijken.
Gealarmeerd zetten we de combinatie stil. We stapten uit om te zien wat er aan de hand was. De achterzijde van een Polar bestaat uit twee platen. De ene is de echte achterkant van de caravan, en daarmee was gelukkig niets aan de hand. Aan de onderzijde zit daar bij Polar nog een kunststofplaat overheen, met daarin alle lampunits (achterlicht, knipperlicht, remlicht). En deze plaat bleek over de loopplank te hebben geschraapt en was finaal afgebroken; slechts enkele stroomdraadjes hielden het geheel nog bij elkaar. Met wat wrikken, duwen en schroeven slaagden we erin om de plaat provisorisch weer aan de caravan vast te maken, maar de verlichting werkte helemaal niet meer.
De autodeuren van de Saab bleken zich solidair te hebben verklaard met de caravandeur: ook zij wilden opeens niet meer op slot. Omdat de camping slechts 8 kilometer van de haven verwijderd was, besloten we het er maar op te wagen. Zonder verdere kleerscheuren kwamen we ter plaatse. Bij het binnenstappen sloeg de caravandeur door een harde windvlaag zo hevig tegen de deurvanger aan, dat het hele ding in tweeën brak. We ontdekten nu ook dat het caravantrapje was doorgeroest.
De rest van de dag hebben we stokstijf stil met dichtgeknepen ogen op een stoel gezeten. In het zonnetje, dat wel. Want je hebt van die dagen…
