Als de kat van huis is
Mendig, 21 juni 2005
Jerry, onze metgezel, was inmiddels 21 jaar geworden. Sinds anderhalf jaar was hij diabeticus en kreeg dan ook twee maal daags een injectie met insuline.
Opgegroeid als “binnenkat” beschouwde hij open ramen en deuren niet zozeer als een ontsnappingsluik naar de spannende buitenwereld maar als een inbreuk op zijn eigen veilige leefwereld. En vóór ons vertrek, waren zijn enige ervaringen als autopassagier beperkt tot bezoeken (het laatste halve jaar zelfs heel frequente) aan de dierenarts, wat qua amusementswaarde erg laag bij hem scoorde. We waren erg benieuwd hoe (en een beetje ongerust of) hij zich aan zou passen aan zijn nieuwe leventje.
We hadden ons geen zorgen hoeven maken.
Na bijna een jaar onderweg had hij zich de fijne kneepjes van het reizen eigen gemaakt.
In de auto wilde hij eerst nog wel eens op de hoedenplank gaan zitten om het voorbij stormend verkeer gade te slaan met een verwonderde blik; waar is al die poespas in vredesnaam goed voor, waar moeten al die mensen heen en waarom blijven ze niet gewoon lekker thuis, in hun caravans. Maar na enige tijd scheen hij te accepteren dat die bedrijvigheid iets was wat wij mensen blijkbaar nodig vonden, al bleven we de indruk houden dat hij zich daarover kon blijven verbazen.
Na enkele weken alle mogelijke plekken terdege op bruikbaarheid, functionaliteit en vooral comfort getest te hebben, had Jerry de ideale reisplek in de wagen gevonden; niet op de hoedenplank, niet op die gladde met leder beklede achterbank, niet op de soms behaaglijk verwarmde chauffeursstoel (daar werd hij toch maar weer vanaf gestuurd) en niet bij zijn maatjes op de knie (die zaten toch niet stil). Nee, gewoon lekker soezen op de vloer, naast Mieke’s voeten, en op zijn eigen reisdeken. Daar lag hij de hele trip heerlijk te slapen. En alleen tijdens echt langdurige reizen verwaardigde hij zich tot een bezoek aan de provisorische kattenbak die in de auto aanwezig was.
Zodra de wagen stilstond en het portier openzwaaide, stak hij even het hoofd omhoog om te zien wat er aan de hand was. Bleef één van ons twee in de auto dan was er niets om je druk over te maken, maar als we beiden uitstapten kon de bestemming wel eens zijn bereikt! Dan werd de bestuurdersstoel beklommen om een blik op de directe omgeving te werpen. En even later, als we de caravan op de nieuwe staanplaats installeerden, werd deze onmiddellijk op katvriendelijkheid getest. Scheen de zon door de ramen, dan was het goed en werd er direct een favoriet plekje gekozen om verder te gaan met slapen. Scheen de zon niet, dan was al dat reizen wederom een nutteloze bezigheid gebleken. En dat had hij ons ook zo wel kunnen vertellen. Dadelijk even de alom aanwezige zwerfkatten duidelijk maken wie er de baas is… binnen tenminste. Maar eerst nog even een tukkie. <gaaap> Of zou het al etenstijd zijn?
Reizen went, jazeker! Of het daarmee ook een katwaardige activiteit was, daar bleef hij zijn twijfels over houden. Maar ach, als wij zo nodig moesten…
