|
Albufeira, 18 maart 2005 – 18 april 2005
Opgewekt waren we met
de auto en de caravan onderweg van de Algarve naar Évora, toen de boordcomputer
de ons inmiddels overbekende “ping” liet horen, ten teken dat er iets mis is
met de auto. Hoewel de computerdisplay zoveel pixels miste dat noch de signaalcode
noch de begeleidende tekst geheel konden worden ontcijferd, dachten we
voldoende gevoel voor onze auto te hebben ontwikkeld om direct te concluderen
dat de koeling weer voor problemen zorgde.
Zodra we de wagen op de vluchtstrook tot stilstand brachten,
stroomde het water met liters tegelijk weg. Natuurlijk waren wij niet onvoorbereid
aan deze tocht begonnen; we hadden ons voorzien van minstens 35 liter extra water, maar we moesten nog ruim 200 kilometers aan heuvels en dalen doorkruisen. Een tiental
kilometer verderop besloten we bij een benzinestation de ACP in te schakelen,
de Portugese wegenwacht.
Na bijna drie uur te hebben rondgehangen in de zetels van de
Saab, kwam de ACP voorrijden met een sleepwagen. Zelfs Jerry, die van de
gelegenheid gebruik had gemaakt om een uiltje te knappen, vond het allemaal wat
lang duren.
De man van de wegenwacht sprak enkel Portugees. Hij wierp
een korte blik op de motor, nam zijn mobiel en belde zijn kantoor waar iemand
werd gevonden die zich in een wilde bui in het verleden de basisbeginselen van
de Engelse taal had eigen gemaakt. Na wat heen en weer gepraat kregen we de
telefoon in handen gedrukt en werden ons drie alternatieven voorgehouden.
Allereerst konden we worden getransporteerd naar Faro, waar de
dichtstbijzijnde Saab-garage was, een kleine 100 kilometer terug naar het
zuiden. Dat zou ongeveer 400 euro gaan kosten. Een tweede mogelijkheid was om
ons naar Lissabon te slepen, zo’n 250 kilometer naar het noorden. Dan moesten we qua kosten toch wel op iets meer rekenen. We konden natuurlijk ook zélf naar
Faro rijden – dan waren we 72 euro kwijt, voor de aan ons bestede tijd tot dan
toe.
Het was al laat in de namiddag. Een nabijgelegen camping was
er niet – de dichtstbijzijnde lag in Albufeira, zo’n 75 kilometer terug. Nadat we de mogelijkheden nog eens kort de revue lieten passeren, besloten we om zelf
naar Albufeira te rijden. De wegenwachter gaf ons een redelijke kans om het te
halen.
De avond begon al in te vallen toen we de tocht aanvingen. Op
hoop van zegen. Het is niet fijn om met een caravan in het donker langs de
autoweg te stranden. Met slechts één tussenstop om het koelwater aan te vullen,
slaagden we er wonderwel in om twee uren later Albufeira binnen te rijden. We
hadden geen idee waar de camping moest liggen. De schikgodinnen waren echter nu
eens met ons: we reden er pal langs! Bij het schijnsel van onze zaklamp stalden
we de caravan op het eerste het beste plaatsje. Morgen zagen we wel weer.
De volgende ochtend had de Duitse buurman een mooie
vrijgekomen plek voor ons gespot. Met de auto verplaatsten we de caravan onverwijld
naar de ‘Superplatz’. Wie wist hoe lang we hier zouden stranden, en zolang de
auto in de garage was zouden we de caravan ook niet meer kunnen verzetten.
Nog een laatste 35 kilometer moesten we zien te overbruggen met
de kaduke wagen, op zoek naar de garage in Faro. Waar die precies lag wisten we
niet; wel hadden we de tip meegekregen dat de meeste autobedrijven bij de
luchthaven waren gesitueerd.
De motor gedroeg zich goed totdat we het vliegveld in zicht
kregen. De temperatuurmeter sloeg tegelijk met onze neuzen alarm; we roken een
benzinelucht in de auto! Direct dus de auto langs de kant gezet. Er was nog
genoeg koelvloeistof in het reservoir, dus we wisten eigenlijk niet wat het
probleem was.
Overal om ons heen zagen we garages liggen; met de
benenwagen gingen we op zoek naar de Saab vestiging. Na nagenoeg alle automerken
gepasseerd te hebben, en hier en daar navraag te hebben gedaan, wist
uiteindelijk de Toyota garage ons te vertellen dat nu juist Saab zich niet
hier, maar in het noorden van Faro bevond. Het was slechts een paar kilometer.
Moest toch lukken.
De benzinemotor was inmiddels afgekoeld en gaf een
eigenaardig geluid ten beste, maar de auto wilde nog wel rijden. Net. En harder
dan 20 km/uur ging hij niet meer. Tegen de tijd dat we de Saab werkplaats in
zicht kregen, liep de wagen werkelijk op zijn laatste benen. De laatste meters
moesten we hem echt dóórpraten. We parkeerden vóór het garagebedrijf en draaiden
opgelucht de contactsleutel om.
Met achterlating van transportmiddel en telefoonnummer
begaven we ons te voet naar het station van Faro, vanwaar we naar Albufeira
spoorden. Het treinstation lag kilometers ver van de camping verwijderd, dus
moest er ook nog een taxi aan te pas komen.
Het was vrijdag, met betrekking tot de auto verwachtten we
geen verdere actie tot na het weekeinde.
Maandag 21 maart kregen we ons eerste telefoontje. De garage
meldde dat de kogellagers van de wielophanging moesten worden vervangen. Dat
gingen ze eerst doen, want anders konden ze niet met de auto proefrijden. De
kogellagers moesten worden besteld, levertijd 3 tot 4 dagen. En daarna was het
Pasen, dus het zou zeker nog een dag of 8 duren.
Op 28 maart kregen we bericht dat de kogellagers waren
geleverd en gemonteerd. Bovendien hadden ze een lekke radiatordop vervangen.
Waarop de motor maar op één cilinder liep, daar waren ze nog mee bezig.
Diezelfde dag kregen we nog bericht dat het euvel was
gevonden. Er moesten nieuwe onderdelen voor worden besteld; levertijd 3 tot 4
dagen.
Op 31 maart werd ons meegedeeld dat het onderdeel nog niet
binnen was. We kregen het advies om volgende week nog maar eens te bellen.
Op 4 april kregen we te horen dat de bestelling hen nog niet
had bereikt. Misschien morgen. Ja ja, amanha dachten wij…
Op 5 april werd ons verteld dat het onderdeel binnen was en
al was gemonteerd. Helaas bleken de problemen er niet door te zijn verholpen.
Ze gingen verder zoeken.
Op 6 april kregen we een beetje kortaf te horen dat ze nog
aan het werk waren met onze Saab. En hadden wij gisteren niet ook al gebeld?
Op 8 april besloten we het ANWB steunpunt in te schakelen. Zij
telefoneerden met de garage en rapporteerden dat er een nieuw onderdeel was
besteld, wat uit Zweden moest komen. Volgende week werd het binnen verwacht.
Op 12 april kwam eindelijk het verlossende bericht. De Saab was
klaar. Kom hem maar ophalen. Saab? Welke Saab? O ja!
We informeerden naar de reparatiekosten, en die bleken
pittig te zijn! Maar ja, wat wil je; drie keer onderdelen over laten komen (wij
vermoedden uit Zweden), drie keer een diagnose stellen wat er met de auto mis
was, vier weken stallingkosten (J)…
In ieder geval duurde het enkele dagen voor we een dergelijk
bedrag bij elkaar konden pinnen; ondanks verzekeringen van onze bank dat er
GEEN daglimiet stond op de te pinnen bedragen in Portugal slaagden wij er
nergens in om meer dan 200 euro per dag uit de muur te halen. En een creditcard
werd door de garage niet geaccepteerd; ze wilden cash!
Enkele automaten waren blijkbaar door het grote geld heen;
we trokken dag na dag 40 briefjes van 5 euro uit de muur met als gevolg dat we
op 18 april met centimeterdikke stapels bankbiljetten bij de garage aankwamen.
Op een ruim bemeten bureau mochten we samen met de caissière het geld in stapeltjes
van honderd uittellen, natellen en controleren. Het proces strandde meermaals
halverwege, doordat de kasjuffrouw tussendoor personeel en klanten te woord
stond, waarna het tellen weer van voren af aan moest beginnen, maar na drie
keer doorstarten waren we er doorheen.
Iedereen was het er over eens welk bedrag er lag, alleen… de
rekening bleek nu opeens driehonderd euro hoger uit te vallen. Er was verzuimd
om het arbeidsloon bij de rekening op te tellen toen ze ons telefonisch het
eindbedrag van de factuur doorgaven!
En we hadden die dag onze limiet van 200 euro al gepind! Een
suggestie van de garage om morgen maar terug te komen wezen we van de hand:
heen en terug een afstand van 100 kilometer (trein, taxi, bus) vonden we te gek
worden. En dat gold ook voor het aanbod om dan een huurauto mee te krijgen.
We bleven bij de kassa zitten, achter onze stapels
bankbiljetten, terwijl inmiddels vijf betrokken personeelsleden stonden te
overleggen wat te doen.
Uiteindelijk werd een bevriende zakenrelatie ingeschakeld:
bij zijn tankstation moesten we over de limiet heen kunnen pinnen. We werden er
door een monteur heen gereden (in onze eigen Saab!) en slaagden er in om de resterende
euro’s bij elkaar te sprokkelen. We mochten onze auto meenemen…
|
